Jean-Baptiste Drouet

Jean-Baptiste Drouet is postmeester te Sainte-Ménehould wanneer op 21 juni 1791 een voor die tijd luxueuze berline, en een klein rijtuig halt hield bij de stopplaats waarvoor hij verantwoordelijk is. De berline heeft zes passagiers en het rijtuig twee. Drie bedienden in gele livrei begeleiden het gezelschap. De reizigers zijn erg gehaast. Een uur later komt een vermoeide ruiter aan op de stopplaats. Hij vertelt dat hij door de Garde Nationale verwittigd werd dat de koning 's nachts Parijs ontvlucht is, en dat hij in hun opdracht de verschillende stopplaatsen in de streek afspeurt op zoek naar de koning.

Jean-Baptiste Drouet legt de link met de berline die eerder voorbijkwam. Het aantal reizigers stemt overeen met de informatie van de ruiter. Hij herinnert zich dat het konvooi op weg was naar Varennes-en-Argonne. Samen met zijn vriend Jean-Chrisosthome Guillaume vertrekt hij te paard, en verwittigt de burgemeester en de commandant van de Garde Nationale van Varennes-en-Argonne. Hij organiseert de controle van de berline van de koning en diens familie. Gedurende de hele nacht stelt hij alles in het werk om het vertrek van de koning uit Varennes te verhinderen tot de komst van de aide-de-camp van La Fayette, die de koning arresteert overeenkomstig het besluit van de Assemblée in zijn bezit.

Drouet bracht spoedig verslag uit van zijn actie bij de grondwetgevende vergadering die hem hiervoor een beloning van dertigduizend pond toewees.

In september 1792 werd hij verkozen als lid van de Nationale Conventie waar hij zetelde in de fractie van de Montagnards. Hij werd benoemd als lid van de Commissie van Vierentwintig die belast was met het inventariseren van de documenten van Lodewijk XVI teruggevonden in de ijzeren kast. Tijdens het proces tegen de koning stemde hij voor de doodstraf en tegen de opschorting van uitvoering. In de zaak Marat sprak hij zich uit tegen de inbeschuldigingstelling van deze laatste. Hij was voorstander van een harde republikeinse koers, en stelde: "Laten we zo nodig, struikrovers zijn, voor het heil van het volk (Soyons brigands, s'il faut l'être, pour le salut du peuple)". In 1793 werd hij als commissaris bij het leger gestationeerd in het noorden van Frankrijk. Bij het beleg van Maubeuge door de prins van Coburg werd hij door de Oostenrijkse troepen gevangengenomen. In december 1795 wordt hij samen met een aantal andere revolutionairen vrijgelaten als tegenprestatie voor de vrijlating van Marie Thérèse Charlotte van Frankrijk de dochter van Lodewijk XVI door de Fransen.

Na zijn vrijlating wordt hij opgenomen in de Raad van Vijfhonderd, maar vindt dat de republiek erg veranderd is tijdens zijn gevangenschap. Hij wordt beschuldigd van deelname aan de Samenzwering der Gelijken geleid door Gracchus Babeuf en wordt op 10 mei 1796 gearresteerd, tijdens zijn proces bij verstek op 26 mei 1797 echter vrijgesproken door de jury. In afwachting van zijn proces was hij op mysterieuze wijze ontsnapt en hij vernam de uitspraak tijdens zijn verblijf op de Canarische Eilanden waarop hij zich naar Frankrijk terug haastte.

In 1807 ontving hij uit de handen van Napoleon Bonaparte het Legioen van Eer. Hij werd benoemd tot onder-prefect in Sainte-Ménehould en leidde in die hoedanigheid tijdens de Franse veldtocht in 1814 een groep vrijschutters die de achterhoede van de geallieerde troepen bestookte.

Getroffen door de wet, uitgevaardigd tijdens de Restauratie, die alle personen betrokken bij de dood van Lodewijk XVI veroordeelde, wordt hij verbannen, maar liever dan zijn land te verlaten, duikt hij onder en leeft hij onder de valse naam Jean-Baptiste Troué verder te Mâcon waar hij in 1824 overlijdt.