Jan Janssen

Jan Janssen was aanvankelijk een redelijke sprinter, maar ontwikkelde zich al snel tot een veelzijdig coureur. Hij stond bekend om zijn vermogen om beestachtig af te zien, waarmee hij een tekort aan aanleg compenseerde en toch de top wist te halen.

Hij won vele van de belangrijkste wielerwedstrijden. Hij werd wereldkampioen in 1964 (Sallanches), won Parijs-Roubaix in 1967, schreef nog datzelfde jaar - als eerste Nederlander - de Ronde van Spanje op zijn naam en was het jaar nadien ook de eerste Nederlander die de Ronde van Frankrijk wist te winnen. Zijn veelzijdigheid blijkt ook uit de eerste plaats in de eindstand van de Super Prestige (1967).

In de Ronde van Frankrijk van 1968 leidde Herman Van Springel nog het algemeen klassement voor de laatste etappe, een tijdrit. Aangezien Janssen nog nooit een belangrijke tijdrit had gewonnen gaven weinigen hem een kans. Hij reed echter de race van zijn leven en won de etappe en het eindklassement, met slechts 38 seconden voorsprong op Van Springel. Dit was tot dan het kleinste verschil ooit, tot Greg LeMond het scherper stelde in 1989 door de Ronde van dat jaar te winnen met slechts 8 seconden verschil op Laurent Fignon, eveneens na een slottijdrit.

In 1968 werd nog in landenploegen gereden, waardoor Janssen verplicht was met Nederlandse renners samen te werken die anders voor een andere sponsor reden. Het pleit voor zijn koersmentaliteit en koersinzicht (en dat van ploegleider Ab Geldermans) dat hij desalniettemin de Tour kon winnen, temeer daar hij slechts drie ploegmaats over had in Parijs : Arie den Hartog, Eddy Beugels en Evert Dolman.

In totaal won Jan Janssen 7 Touretappes. Ook won hij drie keer de groene trui.

Ook op de baan was Janssen succesvol. Hij won bijvoorbeeld driemaal de zesdaagse van Antwerpen. Tijdens zijn carrière vielen hem de nodige onderscheidingen ten deel: in 1968 werd hij gekozen tot Sportman van het jaar en hij kreeg vijf jaar op rij de Gerrit Schulte Trofee.

Tijdens zijn carrière kwam de vijf jaar jongere Eddy Merckx op. Merckx bleef hem in 1967 voor in Gent-Wevelgem en op het wereldkampioenschap op de weg. In 1969 nam Merckx definitief de leiding over en werd Janssen tiende in de Tour de France (en tweede in het puntenklassement). Overigens zag Merckx eerder dan bijvoorbeeld Kees Pellenaars de grote potentie van Janssen in. In '67 zei hij: "Jan Janssen kan de Tour de France winnen, omdat hij een compleet renner is! Hij kan tijdrijden, bergop rijden, sprinten en zelfs een zesdaagse rijden."

Na zijn actieve wielercarrière begon Janssen in 1972 een fietsenfabriek waar (race)fietsen onder de naam 'Jan Janssen' worden geproduceerd. In Wageningen wordt jaarlijks de Jan Janssen Classic verreden. Op 27 januari 2020 is zijn bronzen standbeeld geplaatst in zijn geboortedorp Noorddorp. Vanaf dit jaar vindt ook de jaarlijkse toertocht Ode van Jan Janssen plaats.

In augustus 2014 werd bij Janssen de ziekte kanker geconstateerd, maar hij herstelde.[1] Voorafgaand aan de start van de Ronde van Frankrijk 2015 in Utrecht kregen hij en Joop Zoetemelk de belangrijkste Franse nationale onderscheiding, het Legioen van Eer.[2]

• Jan Janssen Classic

Voorganger: Benoni Beheyt

Wereldkampioen wielrennen 1964

Opvolger: Tom Simpson

Voorganger: Roger Pingeon 1967

Winnaar van de Ronde van Frankrijk Jan Janssen 1968

Opvolger: Eddy Merckx 1969

Voorganger: Francisco Gabica 1966

Winnaar van de Ronde van Spanje Jan Janssen 1967

Opvolger: Felice Gimondi 1968

Voorganger: Rik Van Looy 1963

Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk Jan Janssen 1964, 1965

Opvolger: Willy Planckaert 1966

Voorganger: Willy Planckaert 1966

Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk Jan Janssen 1967

Opvolger: Franco Bitossi 1968

Zie de categorie Jan Janssen van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.