Jan-Carl Raspe

Jan-Carl Raspe (Seefeld, 24 juli 1944 – Stuttgart, 18 oktober 1977) was een Duitse links-radicaal activist en politiek gevangene. Hij was lid van de sociaal-revolutionaire stadsguerrillabeweging Rote Armee Fraktion (RAF).

Graf van Baader, Raspe en Ensslin.

Jan-Carl Raspe groeide op in Oost-Berlijn. Toen de Berlijnse Muur in 1961 werd gebouwd, was hij in West-Berlijn. Hij bleef hier bij zijn oom en tante wonen. In 1963 behaalde hij zijn middelbare-schooldiploma en ging scheikunde studeren aan de Vrije Universiteit van Berlijn. Een jaar later stapte hij over op sociologie en studeerde daarin cum laude af[1]. In 1967 was hij medeoprichter van de Kommune II; hier leerde hij ook Marianne Herzog kennen, een vriendin van Ulrike Meinhof. In deze tijd werkt hij ook als verslaggever en doet bij voorbeeld verslag[2] van het bezoek van de Amerikaanse vice-president Hubert Humphrey aan West-Berlijn, en een mislukte ludieke aanslag op hem (de 'Pudding-Aanslag'). Voorts houdt hem het verzet tegen de Noodwetten bezig, en demonstreert hij ook tegen het bezoek van de sjah van Iran, waarbij de student Benno Ohnesorg doodgeschoten wordt door de politie. In 1969 stapt hij uit de zieltogende Kommune II en trekt conclusies uit dit in menselijk opzicht positieve[3] doch z.i. door politieke isolatie mislukte experiment.[4] Hij gaat weer op zichzelf wonen met Herzog.

Ergens einde 1970 trad hij toe tot de "Baader-Meinhof Groep". Hij werd ervan verdacht betrokken te zijn bij het Mei-Offensief, en voorts bij een bankoverval en bij een inbraak in een gemeentehuis om documenten te stelen. Details hieromtrent ontbreken echter.

Op 1 juni 1972 werd Raspe na een schotenwisseling, samen met Andreas Baader en Holger Meins door de politie in Frankfurt am Main gearresteerd. Hij werd tot levenslang veroordeeld.

Op 18 oktober 1977 werd Jan-Carl Raspe zwaargewond van een schotwond in zijn cel aangetroffen. In het ziekenhuis overleed hij. Andreas Baader en Gudrun Ensslin werden dood in hun cel aangetroffen, terwijl Irmgard Möller ernstig gewond was met steekwonden. De Duitse overheid stelt dat ze zelfmoord hebben gepleegd; een lezing die door onder meer de Nederlandse advocaat Pieter Bakker Schut en de Duitse publicist Helge Lehmann bestreden wordt.[5][6]

Publicatie

J.K. Raspe et.al.: Kommune 2, Versuch der Revolutionierung des bürgerlichen Individuums, Berlin, 1969.

Bronnen, noten en/of referenties

Op het onderzoek Zur Analyse einiger wichtiger Aspekte der Sozialisationsbedingungen proletarischer Kinder, Helge Lehmann, Bonn 2011, p.169, cfr. infra.
In een Berlijns dagblad namens Telegraf.
Raspe et.al.: Kommune 2, Berlin, 1969, p.140.
Raspe et.al.: Kommune 2, Berlin, 1969, p.295.
Onder anderen door Pieter Bakker Schut: Stammheim. Der Prozess gegen die Rote Armee Fraktion, Neuer Malik Verlag, Kiel 1986, ISBN 3-89029-010-8; als heruitgave onder de titel: 20 Jahre Stammheim – Die notwendige Korrektur der herrschenden Meinung, Pahl-Rugenstein Verlag, Bonn 1997, ISBN 3-89144-247-5; 2. bearb. Aufl. 2007, ISBN 978-3-89144-247-0.
Helge Lehmann: Die Todesnacht in Stammheim. Eine Untersuchung. Indizienprozess gegen die staatsofizielle Darstellung und das Todesermittlungsverfahren, Pahl-Rugenstein Verlag, Bonn 2011 e.v., ISBN 978-3-89144-437-5

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] Op het onderzoek Zur Analyse einiger wichtiger Aspekte der Sozialisationsbedingungen proletarischer Kinder, Helge Lehmann, Bonn 2011, p.169, cfr. infra.

[2] In een Berlijns dagblad namens Telegraf.

[3] Raspe et.al.: Kommune 2, Berlin, 1969, p.140.

[4] Raspe et.al.: Kommune 2, Berlin, 1969, p.295.

[5] Onder anderen door Pieter Bakker Schut: Stammheim. Der Prozess gegen die Rote Armee Fraktion, Neuer Malik Verlag, Kiel 1986, ISBN 3-89029-010-8; als heruitgave onder de titel: 20 Jahre Stammheim – Die notwendige Korrektur der herrschenden Meinung, Pahl-Rugenstein Verlag, Bonn 1997, ISBN 3-89144-247-5; 2. bearb. Aufl. 2007, ISBN 978-3-89144-247-0.

[6] Helge Lehmann: Die Todesnacht in Stammheim. Eine Untersuchung. Indizienprozess gegen die staatsofizielle Darstellung und das Todesermittlungsverfahren, Pahl-Rugenstein Verlag, Bonn 2011 e.v., ISBN 978-3-89144-437-5