Jackie McAuley

McAuley groeide op in een gezin waar de Ierse volksmuziek een belangrijke rol speelde. Musiceren was vanzelfsprekend en op jonge leeftijd speelde hij al verdienstelijk piano. In het begin van de jaren zestig trok hij met zijn broer Pat McAuley naar Londen, waar beiden een bestaan in de popmuziek wilden opbouwen. De broers waren intussen grote liefhebbers geworden van de Amerikaanse rhythm-and-blues. Dat bracht hen op het pad van de Noord-Ierse groep Them. Broer Pat werd aanvankelijk organist, maar schoof later op naar de drums, waardoor er plaats kwam voor Jackie achter het orgel. Jackie McAuley speelde mee bij een aantal opnamen voor de lp The Angry young Them, maar werd al voor deze uitkwam vervangen door Peter Bardens.

Terug in Ierland belandde hij in Dublin in het volksmuziekcircuit, speelde onder meer met The Dubliners en werd lid van de bluesband Cult. Nadat Van Morrison Them had verlaten, probeerden de broers McAuley de groep naar zich toe te trekken. Omdat Them zelf met zanger Kenney McDowell verderging en twee bands met dezelfde naam tot verwarring leidden, werd de groep rond de McAuley's Belfast Gypsies of zelfs Them Belfast Gypsies genoemd. Jackie McAuley nam de solozang voor zijn rekening en de sound van de band sloot meer aan bij het Them van Van Morrison, dan die van de groep rond Alan Henderson, die de naam Them bleef gebruiken. Succes hadden de Gypsies onvoldoende. Wel werd een lp opgenomen, die in Zweden werd uitgebracht. Daarop naast een schaamteloze imitatie van Thems grootste hit Gloria ook een fraaie versie van Bob Dylans It's all over now, baby blue, die de vergelijking met de versie van Them op de lp Them Again kon doorstaan.

Na het einde van de Gypsies werkte hij samen met Judy Dyble, ex-zangeres van Fairport Convention in het duo Trader Horne. De door de folk geïnspireerde platen hadden te weinig succes om het duo in stand te houden. Terwijl Dyble de muziek vaarwel zei, ging McAuley als soloartiest verder. In 1971 verscheen zijn eerste album Jackie McAuley. In de jaren zeventig en tachtig speelde hij vooral als sessiemuzikant met onder meer Rick Wakeman, Jim Capaldi en de Heptones. Ook probeerde hij het met een Keltische rockband, Poor Mouth. Latere soloalbums zijn Jackie McAuley Plus en Fretwork.

McAuley treedt nog steeds op.