Jack Welch

John Francis (Jack) Welch jr. (Peabody (Massachusetts), 19 november 1935 - 1 maart 2020)[1] was de CEO van General Electric.

Jack Welch, 2012

In zijn twintigjarig bewind als topman transformeerde hij het bedrijf van een bureaucratische kolos in een dynamische, flexibele organisatie. Tijdens zijn periode als CEO groeide de marktwaarde van General Electric van dertien miljard dollar naar meer dan 500 miljard dollar.

Direct na zijn studie chemische technologie ging Welch aan de slag bij General Electric (GE). In het begin verliep zijn loopbaan bij GE stroef; hij vond dat hij niet snel genoeg naar de top van het concern ging. In de zestiger jaren blies hij zelfs per ongeluk een hele fabriek op. Daarna ging het snel en in 1981 nam hij de voorzittershamer over van de Engelsman Reg Jones en begon hij aan de transformatie van GE.

Eerst introduceerde Welch de strategie waarbij iedere divisie nummer één of twee in hun markt moest zijn (fix it, sell it, or close it). In vijf jaar tijd verdween één op de vier medewerkers van de loonlijst en dat leverde hem de bijnaam 'Neutron Jack' op. Hij vergeleek zijn medewerkers met een citroen die je uitknijpt. GE werd een bedrijf waar ideeën gekoesterd werden en waar grenzen vervaagden. Een belangrijke pijler van zijn succes was de wijze waarop hij met talent omging in de onderneming (vitality curve).

Onder het bewind van Welch nam GE duizenden bedrijven over, de meeste succesvol. Soms echter ook minder succesvol zoals bij de overname van de investeringsbank Kidder & Peabody.

In zijn tweede decennium, focuste Jack Welch zich op vier basisinitiatieven: globalisatie, services, Six Sigma en e-business. De overname van Honeywell werd op het laatste moment gedwarsboomd door de Europese Commissie. Op 7 september 2001 nam hij afscheid bij GE.

Over Jack Welch verschenen veel boeken. Zijn autobiografie Jack Welch – Waar het om gaat was wereldwijd een bestseller. In 2005 verscheen het boek Winnen dat hij samen met zijn echtgenote Suzy Welch schreef. Zij was jarenlang hoofdredacteur van de Harvard Business Review.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.