Ionsterkte

De ionsterkte van een oplossing van zouten is een gewogen som van de concentraties van alle ionen die aanwezig zijn, gewogen met het kwadraat van de ionlading:

${\displaystyle I_{c}={\frac {1}{2}}\sum _{{\rm {i}}=1}^{n}c_{\rm {i}}z_{\rm {i}}^{2}}$

Hierbij is z_i de lading van het ion en c_i zijn concentratie uitgedrukt als molariteit (mol per liter oplossing).

De ionsterkte is een maat die in de fysische chemie gebruikt wordt om aan te geven hoe sterk een oplossing afwijkt van een ideaal verdunde oplossing.

De aanwezigheid van geladen opgeloste deeltjes heeft sterk de neiging het thermodynamisch gedrag van het oplosmiddel, bijvoorbeeld water, te veranderen. Hoe hoger de lading van een ion (z_i) des te sterker deze neiging. In een oplossing van hoge ionsterkte worden opgeloste moleculen (of ionen) sterk van elkaar afgeschermd. Hierdoor is de effectieve concentratie van de oplossing bij hoge ionsterkte lager. Dit kan de kinetiek van reacties beïnvloeden, maar ook de ligging van evenwichten kan hierdoor verschuiven. Die maakt het lastig om de snelheid van een reactie stelselmatig te onderzoeken afhankelijk van de concentratie van een van de reactanten, omdat de ionsterkte ook verandert als deze concentratie veranderd wordt. Het is echter vaak mogelijk door vervanging van het ene ion door een ander van gelijke lading de ionsterkte op peil te houden.

Voor veel eigenschappen van oplossingen zoals evenwichtsconstanten van chemische reacties, worden de waarden gegeven geëxtrapoleerd naar een ionsterkte van nul, dat wil zeggen dat de waarden worden gegeven zoals ze gelden in een ideaal verdunde oplossing. Voor sommige eigenschappen kan worden afgeleid hoe ze zich als functie van de ionsterkte gedragen, voor andere eigenschappen moet dit proefondervindelijk worden vastgesteld.