International Linear Collider

De International Linear Collider (ILC) is een lineaire elektron-positronbotsingsmachine, in het ontwerpstadium, ten behoeve van toekomstig baanbrekend experimenteel onderzoek in de deeltjesfysica. De machine is voorzien opvolger te worden van bestaande circulaire botsingsmachines, in de eerste plaats de Large Hadron Collider (LHC), in bedrijf sinds 2010 bij het Europese onderzoekscentrum voor deeltjesfysica (Cern) in Genève en de sinds 1985 operationele - en daarna sterk opgewaardeerde -Tevatron in het Fermilab bij Chicago. De ILC is bedoeld een gebied van hoge energie te bestrijken, niet haalbaar met huidige elektronenversnellers, en zou daarbij metingen met grote nauwkeurigheid mogelijk maken.[1]

Een bouwplan van de toekomstige ILC

Sinds 2013 wordt de Kitakami-hoogvlakte in de prefectuur Iwate in Japan als een potentiële vestigingsplaats naar voor geschoven. De overheid van Japan zou ook bereid gevonden zijn de helft van de totale bouwkost te dragen.

Werking

De machine zal bestaan uit twee tegenover elkaar opgestelde lineaire elektronenversnellers, tezamen met een lengte van 31 km. Vanuit beide versnellers zullen elektronen en hun antideeltjes positronen met vrijwel de lichtsnelheid en een energie van 500 GeV op elkaar botsen, waarbij annihilatie kan optreden. Dit levert per botsing een totale energie op van 1 TeV, die - door omzetting van energie in massa - volledig beschikbaar is voor het creëren van bijzondere (wellicht nog onbekende) elementaire deeltjes. In vergelijking met de LHC, waar protonen en andere atoomkernen op elkaar botsen, zal de ILC het voordeel hebben dat de botsende deeltjes puntvormig zijn, dat wil zeggen niet samengesteld uit andere deeltes. Hierdoor kunnen de deeltjes die met de ILC zullen worden geproduceerd veel preciezer worden gedetecteerd en geanalyseerd.

De ILC bouwt voort op ervaringen in onderzoeksinstituten wereldwijd, waarbij speciaal genoemd mag worden, het Amerikaanse SLAC National Accelerator Laboratory met de voormalige Stanford Linear Collider (SLC) en de circulaire botsingsmachine van het Positron-Electron Project (PEP) en de LEP in Cern. Naast de botsingsmachine ILC zal evenzeer van belang zijn de kwaliteit van de detector (ILD), die rondom het botsingspunt, gelegen tussen de versnellers, de wegvliegende deeltjes zal waarnemen en registreren. Het ontwerp van de ILC wordt uitgevoerd door honderden wetenschappers en technici in een groot aantal wetenschappelijke instituten wereldwijd, en gecoördineerd door de ILC-Global Design Effort stuurgroep.

Een lineaire elektronenversneller heeft, in vergelijking met een circulaire machine het essentiële voordeel dat de te bereiken energie niet beperkt wordt door synchrotronstraling. Maar anderzijds het nadeel dat de te versnellen deeltjes niet meerdere rondjes kunnen maken langs een enkel versnellingsveld, waardoor de versneller enorme afmetingen krijgt.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.