Hendrik III van Frankrijk

Hij was de vierde zoon van Hendrik II en Catharina de' Medici en de laatste Franse koning uit het Huis Valois. Als kind genoot hij de bijzondere affectie van zijn moeder. Hij erfde het koningschap van zijn broer Karel IX, toen die in 1574 op 23-jarige leeftijd zonder wettelijke troonopvolger overleed. Hendrik III was de derde zoon in rij van Hendrik II die koning werd, na zijn broers Frans II en Karel IX. Tevoren droeg hij de titel "hertog van Anjou" en had hij als opperbevelhebber van het leger in 1569 de hugenoten bij Jarnac en Montcontour verslagen.

Omdat hij als vierde zoon weinig kans maakte ooit koning van Frankrijk te worden, slaagde hij er in zich via diplomatieke manoeuvres in 1573 tot koning van Polen te laten kiezen, maar deze functie beviel hem allerminst. De adel van dit land liet voor de koning namelijk weinig reële macht over. Toen hij bij het afleggen van de troon-eed aarzelde om een passage te bevestigen, waarin de tolerantie van alle godsdiensten werd bevestigd, zou een Poolse magnaat hem in het Latijn hebben toegesnauwd: "Si non iurabis, non regnabis" (Als je niet zweert, zul je niet regeren). Toen Hendrik na enkele maanden hoorde dat zijn broer overleden was en daarmee de Franse troon vacant, hield hij het voor gezien in Polen en vluchtte heimelijk weg uit Kraków. Voordat de toekomstige Franse koning in Frankrijk arriveerde, maakte hij eerst een plezierreis door Noord-Italië.

Hij keerde naar Frankrijk terug en werd in mei 1575 te Reims gekroond als Hendrik III. Hij ging door voor begaafd, had een verzorgde opvoeding genoten, maar leefde behoorlijk decadent en omringde zich met mignons ('lievelingen'; zo werden de mannen die Hendrik omringden genoemd, ze werden ervan verdacht homoseksueel te zijn en vrouwenkledij te dragen).

Plannen voor een huwelijk (in 1571) met de achttien jaar oudere koningin Elizabeth I van Engeland vonden geen doorgang; Elizabeth was protestant en Hendrik katholiek. Bovendien zou Elizabeth dit huwelijk alleen geopperd hebben om vijand Spanje uit te dagen.

Na de dood van Willem van Oranje werd Hendrik in 1584 op last van de Staten-Generaal der Nederlanden door Jan van Asseliers benaderd met het verzoek of hij zijn broer Frans van Anjou, ook in 1584 overleden, wilde opvolgen als beoogd landsheer der Nederlanden. Deze toenaderingspoging liep op niets uit.

Zijn artistieke aanleg leefde Hendrik III uit in grandioze feestelijkheden, ondanks de telkens opvlammende strijd met de hugenoten. Deze strijd werd zelfs nog heviger, toen de hugenoot Hendrik van Navarra (de toekomstige Hendrik IV) plots de wettige troonopvolger werd na de dood van 's konings jongste broer, Frans van Anjou. Een huwelijk van Hendrik III met Louise van Lotharingen bleef immers kinderloos.

Het werd de koning in brede kring kwalijk genomen dat hij zich te sterk liet beïnvloeden door protestanten en zich in toenemende mate toegeeflijk opstelde tegenover de hugenoten. Daarom organiseerden zijn tegenstanders zich in de Ligue, een Heilig Verbond van conservatieve katholieken, onder leiding van Hendrik I van Guise, een jeugdvriend van de koning. Guise koesterde de ambitie spoedig Hendriks plaats in te nemen en genoot daarbij een immense populariteit bij de Parijse bevolking, die hij met een lastercampagne tegen de koning opzette. In mei 1588 kwam Parijs in opstand tegen Hendrik III, die zich genoodzaakt zag Guise de hoogste militaire bevoegdheden toe te kennen.

In de overtuiging dat hij nooit helemaal de meester zou zijn in zijn koninkrijk zolang Guise in leven was, besloot hij toen maar deze té machtige bondgenoot te laten vermoorden. Dat gebeurde op 23 december 1588 in het koninklijk Kasteel van Blois. Parijs was in rep en roer: de koning werd van zijn troon vervallen verklaard. Hendrik III riep de hulp in van Hendrik van Navarra en rukte samen met de hugenoten en de middenpartij der politieken op tegen de revolterende hoofdstad. Aldus barstte de zogenaamde Drie-Hendriken-oorlog los.

Tijdens de nu volgende belegering werd hij door de fanatieke Dominicaanse monnik Jacques Clément op 1 augustus neergestoken. De (13e en) laatste koning uit het huis van Valois overleed de volgende dag aan zijn verwondingen, in het koninklijk kasteel van Saint-Cloud, nabij Parijs. Hij werd opgevolgd door Hendrik van Navarra, die de naam Hendrik IV aannam.