Günter de Bruyn

De Bruyn is de jongste telg uit een gezin met vier kinderen. Van 1943 tot 1945 nam hij als “Luftwaffenhelfer” en soldaat deel aan de Tweede Wereldoorlog. Na ontslag uit Amerikaanse detentie keerde hij terug naar Oostelijk Berlijn, liet zich tot leraar opleiden en werd later tevens bibliothecaris. Vanaf 1961 legde De Bruyn zich toe op het schrijverschap. Hij werd lid van de Oost-Duitse schrijversbond en zat later in de schrijversvereniging P.E.N.

De Bruyn werd verscheidene malen onderscheiden voor zijn werk, onder meer met de Thomas Mannprijs, de Heinrich Böllprijs en de Lion Feuchtwangerprijs. In oktober 1989 weigerde hij de “Nationalpreis der DDR” vanwege “starheid, intolerantie en dialogisch onvermogen” van de DDR-regering.

De Bruyns werk bestaat voornamelijk uit autobiografisch getinte, realistische romans en novellen, waarin hij zich voorzichtig kritisch uitlaat over het DDR-regime. Verder schreef hij verscheidene literatuurhistorische en geschiedkundige essays en een biografie over de romantische schrijver Jean Paul.

De Bruyn bracht in de jaren negentig zijn tweedelige autobiografie Zwischenbalans uit, in Nederland verschenen binnen de reeks Privé-Domein onder de titels Verschoven stad en Veertig jaar. In dit werk is merkbaar dat de mogelijkheid om na de val van de muur vrijuit te kunnen schrijven voor De Bruyn bevrijdend werkte.