Guidonische hand

Het idee voor deze methode is al zeer oud, en gebaseerd op een systeem van Guido van Arezzo waarin onderscheiden delen van de linkerhand de verschillende tonen van het toenmalig toonsysteem voorstelden. In de afbeelding zijn vanaf de top van de duim de tonen G-A-B-c-d-e-f-g-a-b-c'-d'-e'-f'-g'-a'-b'-c"-d"-e" weergegeven, welke met de wijsvinger van de rechterhand werden aangewezen, zodat de toeschouwer (de zanger) kon zien welke toon er gezongen diende te worden.

Tegenwoordig worden niet delen van de hand maar bepaalde handstanden gebruikt om de tonen van de ladder (do-re-mi etc.) mee aan te geven. Dit solmisatie-systeem gebruikt de volgende gebaren:

• Een gebalde hand, met de wijsvinger naar boven wijzend is de 'ti', deze wil namelijk naar de hoger gelegen 'do' oplossen ('ti' is een leidtoon).
• Een afhangende hand is de 'la'
• Een gestrekte gekantelde hand met de duim omhoog is de 'so'
• Een gebalde hand met naar beneden wijzende wijsvinger is de 'fa' (de 'fa' is vaak een bovenleidtoon die naar de benedengelegen 'mi' wil oplossen)
• Een gestrekte horizontale hand is de 'mi'
• Een diagonaal opgeheven gestrekte hand is de 're' (de 're' streeft als het ware omhoog naar de 'mi')
• Een gebalde vuist met de knokkels aan de bovenkant van de hand is de 'do' (de tonica of finalis, het gebaar is als teken van bekrachtiging hiervan ontstaan)

In onderstaande tabel staan de hexachorden die Guido van Arezzo gebruikte, waarbij de c' gelijkstaat aan de "centrale c" op de piano.

• Hand of Guido (en)