Guerrilla Girls
Guerrilla Girls is een groep anonieme, feministische, vrouwelijke kunstenaars die zich ten doel hebben gesteld seksisme en racisme in de kunstwereld te bestrijden. De groep is in 1985 in New York opgericht[1] met als missie het aan het licht brengen van de ongelijkheid der geslachten en rassen binnen de kunst. Leden staan er om bekend gorillamaskers te dragen om anoniem te blijven. Het idee gorillamaskers te dragen ontstond nadat een van de leden het woord guerrilla abusievelijk verkeerd spelde. De leden gebruiken namen van overleden, vrouwelijke kunstenaars om hun eigen identiteit te beschermen.[2]
Guerrilla Girls
| ||||
 | ||||
Een Guerrilla Girl met een gorillamasker | ||||
| Persoonsgegevens | ||||
| Geboren | 1985 | |||
| Geboorteland | Wereldwijd | |||
| RKD-profiel | ||||
| Website | ||||
| ||||
Geschiedenis
De Guerrilla Girls werden opgericht in 1985, in een reactie op de expositie "An International Survey of Recent Painting and Sculpture" in het Museum of Modern Art in New York die in 1984 begon. De tentoonstelling werd gehouden ter ere van de opening van het nieuw gerenoveerde en uitgebreide museum en was gepland als een weergave van de meest belangrijke moderne kunstenaars.[3]
De tentoonstelling liet werk zien van in totaal 169 artiesten, van wie er 13 vrouw waren. In een reactie protesteerden de Guerrilla Girls op de stoep van het museum, maar dit had weinig succes en de Guerrilla Girls begonnen een postercampagne door New York.[4]
Strategie
De doelstelling van de Guerrilla Girls was het bestrijden van seksisme en racisme binnen de kunstwereld. De Guerrilla Girls voerden een strijd en hun tactiek is die van een guerrilla. Een van hun belangrijkste wapens was informatie. Zij gebruikten keiharde feiten om hun gelijk aan te tonen en verpakten dat vaak met humor. Op een poster uit 1985-86 stond bijvoorbeeld:
 |
How many women had one-person exhibitions at NYC museums last year? Guggenheim 0 |
 |
Europa
|
It's even worse in Europe. |
|
Deze tekst verscheen kort na Documenta 8 in Kassel 1987. Ze begonnen te werken aan projecten buiten New York en spraken zich nationaal zowel als internationaal uit over seksisme en racisme.
Maar veel actie is er niet geweest in Europa. Tijdens de afscheidstentoonstelling van Edy de Wilde, La grande parade (1984, 100% man) werd een guerrilla-achtige actie uitgevoerd: getooid met penisneus paradeerden zij toen zowel voor de ingang van het stedelijk museum als op de tentoonstelling zelf.[5] Hoewel de nadruk bleef liggen op de kunstwereld, brachten ze ook seksisme en racisme in films onder de aandacht.
Succes
Veel mensen geloven dat de Guerrilla Girls hebben bijgedragen aan een beter klimaat voor vrouwelijke kunstenaars. Sinds hun oprichting hebben zij voor hun werk prijzen gekregen waaronder de Suzan B. Anthony Award van de National Organization for Women.[6]
Bronnen, noten en/of referenties
|