Grootvorstendom Finland

Tijdens de Finse Oorlog tussen Zweden en het Russische Rijk, werden de Vier Standen van bezet Finland verzameld in de Landdag van Porvoo op 29 maart 1809 om trouw te zweren aan Alexander I van Rusland.

Na de Zweedse nederlaag in de oorlog en het tekenen van de Vrede van Fredrikshamn op 17 september 1809 werd Finland een echt autonoom grootvorstendom als onderdeel van het Russische Rijk. De in Finland geboren Gustaf Mauritz Armfelt was essentieel voor de stichting van het grootvorstendom als een eenheid met relatief meer autonomie dan de rest van de staten binnen het rijk en voor het herkrijgen van de gebieden van het zogenaamde Oud-Finland, dat verloren was gegaan aan Rusland in de voorgaande eeuw.

De geschiedenis van het grootvorstendom kan grofweg worden onderscheiden in:

• 1809–1862: vijftig jaar van consolidatie, tijdens welke de autoriteiten van de grootvorsten erin slaagden om het Russische hof te overtuigen van niet alleen hun loyaliteit maar die van alle Finnen;
• 1863–1898: vijfendertig jaar van vergrote onafhankelijkheid, waaronder de hernieuwde instelling van de Finse landdag en het verhogen van de status van het Fins van een taal voor simpele lieden naar een nationale taal, gelijkwaardig aan het Zweeds;
• 1899–1917: twintig jaar van pogingen tot russificatie, die, hoewel onsuccesvol, de basis vormde voor de gecompliceerde Finse relatie met de Sovjet-Unie daarna. Dit tijdvak wordt in Finland ook wel omschreven als 'de jaren van onderdrukking'.

De tsaar bestuurde Finland als een constitutioneel monarch door middel van zijn gouverneur en een autochtone Zweedse Senaat die door hem werd benoemd. Het land kende een grote mate van autonomie tot aan zijn onafhankelijkheid in 1917.

In 1917, na de Februarirevolutie in Rusland, werkte de regering van Finland aan het verzekeren van de Finse autonomie in binnenlandse zaken en mogelijk zelfs aan de vergroting hiervan. Op 6 december 1917, kort na de Oktoberrevolutie in Rusland, verklaarde Finland zich onafhankelijk. Prins Frederik Karel van Hessen werd verkozen tot de nieuwe monarch, als koning in plaats van grootvorst, waarmee de nieuwe status van de natie werd gemarkeerd. Hij regeerde echter nooit, omdat er een republiek werd uitgeroepen.

De onafhankelijkheid werd door de nieuwe regering van Bolsjewistisch Rusland erkend op 4 januari 1918.

Op 27 januari brak echter de Finse Burgeroorlog uit tussen de door de bolsjewisten gesteunde Finse socialisten en hun tegenstanders, de 'witte' conservatieven. De socialisten riepen met steun van de Russische bolsjewieken de volksrepubliek Finland uit en veroverden delen van het zuiden, alvorens de conservatieven met Duitse hulp de socialisten versloegen.

In 1919 poogden Finse vrijwilligers tevergeefs om delen van Oost-Karelië op de Russen te veroveren (Aunus-expeditie), maar in 1920 sloten de Finnen en de Russen de Vrede van Tartu. Het zou tot 1939 duren alvorens de Sovjet-Unie een nieuwe poging deed om delen van Finland in te lijven (Winteroorlog).