Grey Gull Records
Grey Gull Records was een Amerikaans platenlabel uit de jaren twintig van de 20ste eeuw.
Het werd in 1919 opgericht door zakenman Theodore Lyman Shaw en was gevestigd in Boston. De eerste platen op het label waren van een ongebruikelijk format (vertical cut-platen), die vaak meer dan één nummer per kant hadden. Ze waren relatief duur, verkochten matig en werden in 1920 vervangen door gewone, lateral-cut platen die even duur waren. Een paar jaar later ging de prijs omlaag, en daarmee de kwaliteit van de platen die nu overal op ongewone plekken werden aangeboden, zoals in kiosken, sigarenzaken en drogisten. Shaw kwam rond deze tijd ook met een sublabel, Radiex Records, waarop ook goedkope platen verschenen. Grey Gull Records perste zijn platen zelf, en deed dat ook voor andere labels, zoals Oriole. Het bracht zelf opgenomen muziek uit, maar op het label verscheen ook muziek van andere maatschappijen, zoals Plaze, Emerson Records en Paramount Records. In 1926 opende het een opnamestudio in New York City, uitgerust met een nieuw technisch snufje: de elektrische microfoon. In de studioband speelden vaak trompettist Mike Mosiello en klarinettist Andy Sannella die de vaak wat saaie opnames opfristen met een jazz-lick. Op enkele platen speelden Tommy Dorsey, Clarence Williams of Wilber Sweatman mee. Vocalisten die voor Grey Gull actief waren, waren Irving Kaufman en Arthur Fields. In de loop van de jaren kwamen er meer sublabels: Madison Records, Supreme Records en Van Dyke Records. De onderneming stopte ermee in september 1930, mogelijk omdat Shaw niet langer werd gefinancierd door zijn rijke familie. In 1931 verschenen de laatste platen van de firma en diens labels.
De geluidskwaliteit van de platen van Grey Gull Records en de sublabels was iets onder het gemiddelde. De gebruikte schellak was van een matige kwaliteit met alle gevolgen voor het geluid.