Grant Green

Na in 1959 zijn debuut te hebben gemaakt als gitarist in het kwintet van Jimmy Forrest kwam Grant op uitnodiging van Lou Donaldson in 1960 naar New York. Zijn basis in de r&b, gecombineerd met zijn vaardigheden in de bebop en zijn eenvoud die expressie verkiest boven technische deskundigheid, maakt Grant tot een veelzijdig gitarist: bebop, r&b, blues, standaardwerken, ballades, boogiewoogie, funkjazz en acid jazz behoorden tot zijn uitgevoerde stijlen.

Met name in de eerste vijf jaar na zijn aankomst in New York, was Grant een drukbezet man. Hij speelde onder andere met Lou Donaldson, Stanley Turrentine, Baby Face Willette, Big John Patton, Brother Jack McDuff, Larry Young, Hank Mobley, Lee Morgan en Herbie Hancock. Hierdoor werd hij snel een beroemdheid onder de jazzgitaristen, zozeer dat George Benson ooit zei:

Na 1967 was Grant nauwelijks actief als muzikant vanwege zijn drugsverslaving. Als gevolg van zijn verslaving had hij te maken met een fragiele gezondheid. Hij begon weer te spelen en op te nemen in 1969, waarbij hij tevens een nieuwe weg insloeg. Zijn werken vanaf 1969 zijn meer commercieel gericht, zijn gang naar meer funkjazz en acid jazz gerichte muziek maakte hij met mannen als Idris Muhammed, Reuben Wilson, Rusty Bryant, Charles Kynard, Neal Creque, Houston Person en Ronnie Foster.

Critici Michael Erlewine en Ron Wynn beschreven hem als:[1]

A severely underrated player during his lifetime, Grant Green is one of the great unsung heroes of jazz guitar ... Green's playing is immediately recognizable -- perhaps more than any other guitarist.

"Een zwaar onderschat gitarist met een herkenbare stijl."