Geoff Richardson

Richardsons vader was parttimemusicus, zijn grootvader pianist en muziekleraar. Acht jaar oud was hij toen hij begon met vioolspelen. Vanaf zijn twaalfde trad hij al op, eerst als violist in het orkest van de familie, later meer als sologitarist, folkgitaarmuziek spelend in de clubscene in de Midlands en Manchester. In die tijd zat Richardson nog op de middelbare school. Na een kort verblijf aan de Nuneaton School of Art volgde de studie industriële vormgeving aan het Manchester College of Art and Design. Dit beviel niet goed en Richardson vertrok naar de universiteit van Southampton, naar de Winchester School of Art, waar hij van 1969 tot 1972 schilderkunst en grafiek studeerde. In de tijd in Southampton vormde hij de band Red Acid, die covers speelde van nummers uit de progressieve rock. Ze speelden onder meer werk van Caravan. Steve Borrill, de bassist van Spirogyra, vroeg hem in te vallen voor vertrekkende leden van de groep, maar de groep hield op te bestaan. Via Borrill deed Richardson auditie bij Pye Hastings, die op zoek was naar vervanging voor Steve Miller en Richard Sinclair. Richardson trad toe, samen met Derek Austin (keyboards) en Stu Evans (basgitaar).

In 1973 verlieten Austin en Evans Caravan weer, maar Richardson bleef in de band spelen. Langzamerhand liet hij zich ook meer gelden als lid van de band. Pye Hastings bleef duidelijk de leider van de band, maar Richardson vond zijn manier om zijn ideeën geaccepteerd te krijgen. Met name in de liveoptredens trad hij steeds duidelijker op de voorgrond.

Vanaf 1974 begon Richardson ook werk naast Caravan te doen. Hij werkte samen met Kevin Ayers voor een opname van een album en nam muziek op met Café Jacques en met het Penguin Café Orchestra. Miles Copeland, in die tijd de manager van Caravan, zette hem ertoe aan om samen te gaan werken met Sonja Kristina (Curved Air) en Stewart Copeland (Miles' broer, een van de latere oprichters van The Police), maar met weinig succes. Richardson ging weer sessiewerk doen en speelde met de Buzzcocks en met Captain Sensible. De punkgolf had zijn terugslag, en Richardson besloot in 1978 Caravan te verlaten.

Hij speelde vervolgens onder meer in een band die The Purple Hipsters heette en produceerde First Offenders, een album met nummers van allerlei plaatselijke groepen. Hij werkte in 1979-1980 ook weer kort samen met Caravan, en The Album werd opgenomen.

Richardson is zeer druk gebleven met name met sessiewerk, hij heeft een eigen studio en assisteert andere musici. Daarnaast reisde hij nog vaak rond, met name met Murray Head, met het Penguin Café Orchestra en met Bob Geldof. Aan het eind van de jaren tachtig nam hij een soloalbum op, Viola mon Amour, waarop Richardson alle instrumenten speelde. In de jaren negen kwamen twee albums uit die Richardson samen met Jim Leverton had gemaakt. Naast zijn sessiewerk en optredens schreef Richardson ook muziek voor toneel, televisie, ballet en film. Zo paste Richardson in 1988 samen met Simon Jeffes zeven stukken van het Penguin Café Orchestra aan voor Still Life at the Penguin Cafe, een ballet op choreografie van David Bintley voor het Royal Ballet. Zijn filmmuziek omvat onder meer voor Pour Cent Briques T'as Plus Rien, 1982, van Eduardo Molinaro, voor Le Dernier Été (1989, samen met Murray Head) en voor All The Little Animals (1997, Jeremy Thomas). Van 1990 tot 1994 gaf Richardson (parttime) les in de schone kunsten op het Canterbury College, hetzelfde van 1995-1998 op de Winchester School of Art. Van 1996 tot 1998 verzorgde hij ook colleges over de uitvoerende kunsten op het South Kent College.

De goede relatie die Richardson steeds met Pye Hastings gehad heeft, stond garant voor zijn blijvende betrokkenheid bij Caravan. Vanaf 1995, met de opname van The Battle of Hastings, was hij weer bij de band betrokken.

In 1998 speelde Richardson samen met Steve Hillage in de band van Rachid Taha. In het project "Un, Deux, Trois Soleil" werd opgetreden met een strijkorkest en de Frans-Arabische zangers Khaled en Faudel. Het resultaat was een livealbum met daarop een bijzonder mengsel van klassiek-Arabische en moderne westerse muziek.

Op het laatste album van Caravan, The Unauthorised Breakfast Item uit 2003, staat een nummer van de hand van Richardson.

Onderstaand een lijst van albums waaraan Geoff Richardson een substantiële bijdrage heeft geleverd. De lijst heeft niet de pretentie een volledig overzicht te bieden.