Geniohyus

Dit dier, hoewel nauw verwant aan de huidige procavia's, was niet erg vergelijkbaar met de huidige vormen. De schedel van Geniohyus was in feite erg langwerpig aan de voorkant en had een lange smalle snuit en een ongewoon kort postorbitaal gebied. De frontale en traanvormige botten strekten zich naar voren uit, veel meer dan de huidige Hyracoidea. De neusbeenderen waren niet afgeknot, maar eindigden in een spitse structuur. Een sterke sagittale kam was aanwezig en het gehemelte was uitzonderlijk smal. De onderkaak droeg in zijn binnenoppervlak een sub-driehoekig venster ter hoogte van de laatste twee kiezen. De kiezen en premolaren waren gekroond en laag en de onderste vierde premolaar had een entoconide. De bovenste kiezen hadden een dikke mesostyle en de bovenste derde kies was driehoekig van vorm.

Geniohyus werd voor het eerst beschreven door CW Andrews in 1904 op basis van fossiele resten in de bodem van het Oligoceen in het onderste gedeelte van de Fajoem in Egypte. De typesoort is Geniohyus mirus en en werd gevonden in Jebel Qatrani in de Birket-el-Qarun gebied. Vervolgens werd een andere soort gevonden in Fajoem, G. diphycus, beschreven door Matsumoto in 1926. De G. magnus-soort, beschreven door Andrews in 1904, werd soms toegeschreven aan het geslacht Saghatherium.

Geniohyus werd aanvankelijk toegeschreven aan de Suidae door Andrews, vanwege de gelijkenis met betrekking tot de kiezen en pas later herkende Schlosser de nabijheid van dit geslacht tot de Hyracoidea. Momenteel wordt Geniohyus beschouwd als een archaïsch maar eerder gespecialiseerde hyracoïde. In het bijzonder wordt het beschouwd als een vertegenwoordiger van de Pliohyracidae, een groep uitgestorven hyracoïden met zelfs grote vormen. De subfamilie Geniohyinae, waartoe Geniohyus behoort, overleefde tot het Mioceen met het geslacht Brachyhyrax en wordt soms beschouwd als de zelfstandige familie Geniohyidae.

• H. Matsumoto. 1926. Contribution to the knowledge of the fossil Hyracoidea of the Fayum, Egypt, with description of several new species. Bulletin of the American Museum of Natural History 56:253-350
• D. T. Rasmussen and E. L. Simons. 1988. New Oligocene hyracoids from Egypt. Journal of Vertebrate Paleontology 8(1):67-83
• N. Court and M. Mahboubi. 1993. Reassessment of Lower Eocene Seggeurius amourensis: aspects of primitive dental morphology in the mammalian order Hyracoidea. Journal of Paleontology 67(5):889-893
• D. T. Rasmussen and M. Gutiérrez. 2010. Hyracoidea. Cenozoic Mammals of Africa 123-145