Free Church of Scotland

De Free Church of Scotland ontstond in 1843 als afscheiding van de Church of Scotland. Deze gebeurtenis staat bekend als de disruption (scheuring) en resulteerde in een uittocht van 447 predikanten uit de staatskerk. Plaats van samenkomst voor de deed of demission was de Tahfield zaal in de stad Edinburgh. Hier kwam op deze dag tevens de eerste synode van de Free Church bijeen. Inzet van de scheuring was de verdediging van de kroonrechten van Christus tegen de dictatuur van de staat. De strijd betrof met name de handhaving van de zogenoemde patronaatsrechten. Het patronaatsrecht (het recht van een man van adel of van hogere stand die eertijds de predikantsplaats had gesticht of gefinancierd, om een te beroepen predikant voor te stellen) werd in 1690 door Stadhouder Willem III afgeschaft, maar na diens dood opnieuw in ere hersteld.

Leider van de afscheiding van 1843 was Thomas Chalmers, voormalig predikant in een grote gemeente in Glasgow en sinds 1828 hoogleraar theologie in Edinburgh. In de jaren 30 van de negentiende eeuw leidde hij in de Church of Scotland tevens een evangelisatiebeweging die resulteerde in de bouw van meer dan 200 nieuwe kerken. In 1893 protesteerde ds. Donald MacFarlane in de Assembly Hall in Edinburgh publiekelijk tegen de koers van de in 1843 opgerichte Free Church of Scotland, die zich door aanneming van de zogenoemde Declaratory Act (een verklarende aanvulling op de Westminster Confessie) in zijn ogen had losgeweekt van haar principe. Hij kreeg veel bijval. Op 26 mei 1893 koos de synode van de Free Church met 346 tegen 192 stemmen voor de Declaratory Act. Daarmee ontstonden enkele vrije gemeenten, die in 1907 met elkaar de Free Presbyterian Church of Scotland vormden. In 1900 voegde de United Presbyterian Church of Scotland zich bij de Free Church. In de 20e eeuw richtte de Free Church zich sterk op zendingswerk, onder meer in Zuid-Afrika. De Free Church of Scotland (Continuing) is in 1999 afgescheiden van de Free Church vanwege onenigheid over zingen van gezangen in de erediensten[1].

In de gemeenten worden enkel psalmen gezongen, geen gezangen. In tegenstelling tot de Free Presbyterian Church of Scotland en de Free Church of Scotland (Continuing) is over dit punt discussie[2][3]. Men gebruikt als Bijbelvertaling de King James Version. Vrouwen kunnen niet verkozen worden als ouderling of diaken. In de kerk komen de people, de mensen die tot de kerk behoren. Zij zijn gewoonlijk allen gedoopt. Men kent de kinderdoop. Van die people is een gedeelte members en een deel hearers. Hiervan nemen alleen de members deel aan het Heilig Avondmaal. De Free Church kent circa 12.000 members, totaal zijn er circa 26.000 kerkgangers.

Van de 115 gemeenten bevinden zich er 108 in Schotland, 2 in Londen en 5 in Noord-Amerika. De meest behoudende gemeenten bevinden zich op de Buiten-Hebriden. Volgens een predikant zijn de verschillen met de Free Presbyterian Church of Scotland op deze eilanden klein.[4] De grootste gemeente van het kerkverband is Stornoway op Lewis[5] met circa 2000 leden. Het kerkgebouw van deze gemeente heeft meer dan 1000 zitplaatsen. Andere grote gemeenten zijn Back[6] en Glasgow-Dowanvale[3].

Er wordt zending bedreven in onder meer India, Peru en Zuid-Afrika. De zendingsgemeenten in Zuid-Afrika zijn verzelfstandigd onder de naam Free Church in Southern Africa en tellen circa 4000 leden.[7]

De Theologische School van de Free Church is gevestigd in Edinburgh, het Free Church College.

• 
  Free church in South Dell
• 
  Free Church in Coll
• 
  Free Church in Kilmaluag op Skye
• 
  Kerkje te Lonmore
• 
  Kerkje te Bennecarrigan
• 
  Kerkje te Brora
• 
  Kerkje te Glenelg
• 
  Kerkje te Applecross
• 
  Kerk te Errogie
• 
  Kerkje te Lochdon

• Free Church College
• Hugh MacLean Cartwright
• Loch Broome Free Church
• Lochdon Free Church
• Bennecarrigan Free Church

• Website Free Church of Scotland