Erich Naumann

Na zijn middelbareschooltijd kreeg Erich Naumann op zestienjarige leeftijd werk bij een handelsfirma in zijn geboortestad Meissen. Hij werd lid van de NSDAP in november 1929 (nr. 170257). In 1933 sloot Naumann zich aan bij de SA en werd toen een ambtenaar van de politie. Hij trad toe tot de Sicherheitsdienst in 1935. Hij was de commandant van Einsatzgruppe B vanaf november 1941 tot februari of maart 1943.

In rapporten die hij in november 1941 naar Adolf Eichmann zond, vermeldde hij dat hij verantwoordelijk was voor de dood van 17.256 mensen in Smolensk. Onder zijn bevel, zo gaf hij toe, was zijn Einsatzgruppe in het bezit van drie gaswagens, die werden gebruikt om "mensen uit te roeien".

Van september 1943 tot juni 1944 diende Naumann in bezet Nederland, als hoofd (Befehlshaber) van de Sicherheitspolizei und SD.

In 1945 was Naumann in Berlijn tijdens de Slag om Berlijn.

Na zijn arrestatie door de geallieerden stond Naumann terecht in Neurenberg. Tijdens zijn verhoren verklaarde hij herhaaldelijk dat hij zijn acties ten tijde van zijn bevelhebberschap van Einsatzgruppe B niet als fout beschouwde. Op de vraag of hij iets moreel verkeerds zag in de orders die hij van de Führer had gehad, antwoordde hij: "Om onze doelen te bereiken tijdens de oorlog waren deze orders noodzakelijk en juist".

Anderzijds heeft de procureur-generaal baron von Trull beweerd, dat de Brigadeführer misdaden van de SD verhinderd zou hebben.[2] Wat daarvan ook zij, Naumann werd in 1948 schuldig bevonden aan het plegen van oorlogsmisdaden en ter dood veroordeeld. Hij werd op 7 juni 1951 samen met andere nazi-misdadigers opgehangen in de gevangenis van Landsberg.

• SS-Brigadeführer und Generalmajor der Polizei: 9 november 1942[3]

• NSDAP-nr.: 170 257[3]
• SS-nr.: 107 496[3]

• IJzeren Kruis 1939, 1e en 2e klasse[3]
• Kruis voor Oorlogsverdienste, 1e klasse en 2e klasse[3]
• Ehrendegen des Reichsführers-SS[3]
• SS-Ehrenring[3]