Eric Liddell

Liddell werd geboren in Tianjin in China, waar zijn ouders werkten als missionarissen voor de London Missionary Society. Als zesjarige werd hij naar een school in Londen gestuurd. Op de middelbare school bleek hij een uitstekend atleet te zijn en kreeg hij al de reputatie de snelste Schotse loper te zijn. Ook zijn oudere broer Rob was een uitstekend atleet.

In 1920 ging Eric Liddell aan de Universiteit van Edinburgh "zuivere wetenschap" studeren. Tijdens zijn studie kwam hij voor het eerst uit voor de Schotse rugbyploeg. Hij deed tweemaal mee aan het vijflandentoernooi. In 1923 liep hij een Brits record op de 100 yd van 9,7 s, dat 35 jaar lang niet gebroken zou worden.

De Olympische Spelen van 1924 werden gehouden in Parijs. De voorronde van Liddells sterkste afstand, de 100 m, werd gehouden op een zondag. Uit geloofsovertuiging besloot hij van deelname op deze afstand af te zien. Hij trainde daarom intensief op de 400 m en won de finale met ruime voorsprong op de Amerikaan Horatio Fitch in een wereldrecordtijd van 47,6. In de finale van de 200 m liep hij, voor de enige keer in zijn carrière, onder andere tegen een andere Brit, Harold Abrahams. Liddell werd derde, vlak achter de Amerikanen Jackson Scholz en Charles Paddock; Abrahams finishte als zesde.

Een jaar na de Spelen en zijn afstuderen keerde Liddell terug naar China. Net als zijn ouders werkte hij er als zendeling, eerst in zijn geboortestad en later in Shaochang. Af en toe liep hij er nog een wedstrijd. Hij werkte aanvankelijk voornamelijk als leraar en trainde zijn leerlingen in verschillende sporten. In 1932 werd hij benoemd tot dominee. Hij trouwde twee jaar later met Canadese Florence Mackenzie. Zij kregen drie dochters.

In 1941 was het leven in China zo gevaarlijk geworden, dat de Britse regering haar landgenoten adviseerde te vertrekken. Florence en de dochters gingen naar Canada, maar Eric Liddell en zijn broer, die arts was, bleven hun werk doen. Twee jaar later werd het gebied waar zij werkten, bezet door de Japanners en werden beiden in een kamp geïnterneerd. In het kamp was een groot gebrek aan voedsel en medicijnen. Liddell stierf in 1945 aan de gevolgen van een hersentumor. Hij werd begraven in het Mausoleum van de Martelaren in Shijiazhuang.

Zesenvijftig jaar na de triomf van Liddell in Parijs won opnieuw een Schotse atleet goud op de Olympische Spelen, Allan Wells. Toen hem na de race gevraagd werd, of hij de race had gewonnen voor Abrahams, de laatste Britse olympisch kampioen op de 100 m voor hem, antwoordde hij: "Nee, deze was voor Eric Liddell."

De successen van Liddell en Abrahams werden verfilmd in Chariots of Fire. Deze film won in 1981 de Oscar voor beste speelfilm. In de film komt een onjuistheid voor met betrekking tot Liddells besluit in Parijs de 100 m niet te lopen. Er komt een scène in voor waarin Liddell pas op de boot naar Frankrijk hoort, dat de finale op een zondag gelopen zal worden. In werkelijkheid ging het om een voorronde en was het programma al maanden bekend, zodat Liddell bijtijds zijn training op de 400 m kon afstemmen. De rol van Liddell wordt in de film vertolkt door Ian Charleson.

• 1923: 1 AAA-kamp. - 9,7 s (nat. rec.)

• 1924: 3 OS - 21,9 s

• 1923: 1 AAA-kamp. - 21,6 s

• 1924: 1 OS - 47,6 s (WR)

• 1924: 1 AAA-kamp. - 49,6 s

	Olympisch kampioen
Atletiek: 400m mannen 1896: Thomas Burke · 1900: Maxey Long · 1904: Harry Hillman · 1908: Wyndham Halswelle · 1912: Charles Reidpath · 1920: Bevil Rudd · 1924: Eric Liddell · 1928: Ray Barbuti · 1932: Bill Carr · 1936: Archie Williams · 1948: Arthur Wint · 1952: George Rhoden · 1956: Charlie Jenkins · 1960: Otis Davis · 1964: Mike Larrabee · 1968: Lee Evans · 1972: Vince Matthews · 1976: Alberto Juantorena · 1980: Viktor Markin · 1984: Alonzo Babers · 1988: Steve Lewis · 1992: Quincy Watts · 1996: Michael Johnson · 2000: Michael Johnson · 2004: Jeremy Wariner · 2008: LaShawn Merritt · 2012: Kirani James · 2016: Wayde van Niekerk