Emmanuelle Riva

Het beroep van naaister waarvoor de jonge Emmanuelle voorbestemd leek, gaf haar weinig voldoening. Omdat ze heel graag toneelstukken las besloot ze zich aan te sluiten bij een amateurtheatergezelschap. Ze raakte stilletjes aan overtuigd van haar mogelijkheden en ze deed, ondanks de tegenkantingen van haar familie, mee aan de toelatingsproef voor de École nationale supérieure des arts et techniques du théâtre (ENSATT) in Parijs. Ze slaagde en kreeg een studiebeurs.

In 1958 werd ze tijdens een opvoering van L'Épouvantail, een toneelstuk van Dominique Rolin, opgemerkt door Alain Resnais, die haar meteen aantrok voor de vrouwelijke hoofdrol in zijn eerste langspeelfilm, de Nouvelle Vague-sleutelfilm Hiroshima mon amour (1959). Op slag werd ze wereldwijd bekend.

In de vroege jaren zestig vertolkte ze stevige rollen in prenten als het concentratiekampdrama Kapò (1961), de dramatische komedie Léon Morin, prêtre (1961), waarin ze als ongelovige vrouw uitgerekend op een priester (vertolkt door mooie jongen Jean-Paul Belmondo) verliefd werd, en het echtelijk drama Thérèse Desqueyroux (1962). Uit die periode vielen nog haar delicate rol van echtgenote van een van verkrachting beschuldigde onderwijzer (vertolkt door Jacques Brel, die hier als acteur debuteerde) in Les Risques du métier (1967) en haar rol in de literaire film La Modification (1970) op.

Na die denderende start was ze minder en minder op het grote scherm te zien. Ze werkte voornamelijk nog samen met eigenzinnige en karaktervolle filmregisseurs als Fernando Arrabal, Jean-Pierre Mocky en Marco Bellocchio.

Vanaf de jaren negentig bouwde ze weer een bescheiden filmcarrière op : ze speelde opgemerkte bijrollen als moeder, tante of grootmoeder in werk van jonge filmregisseurs. Vermeldenswaardig waren onder meer haar rol van matriarch (een zeldzame hoofdrol) in Loin du Brésil (1992) en haar rol als moeder van Juliette Binoche in Trois Couleurs: Bleu (1993).

Met de film Amour kwam ze in 2012 opnieuw volop in de belangstelling dankzij haar voldragen vertolking van een bejaarde pianodocente die door een herseninfarct getroffen wordt. Gesteund door filmechtgenoot Jean-Louis Trintignant gaat ze moedig door een langdurig en pijnlijk aftakelingsproces en uiteindelijk spreekt ze de wens uit te sterven.

Naast haar filmwerk heeft Emmanuelle Riva tussen 1954 en 2001 een vruchtbare carrière in de toneelwereld opgebouwd. Toen het minder vlotte in de filmwereld zette ze haar toneelcarrière onverminderd verder, ze speelde zowel het klassieke repertoire (Molière, Shakespeare, Marivaux) als moderne auteurs als Nathalie Sarraute en Henry de Montherlant.

Ze publiceerde eveneens drie dichtbundels. Ze werkte ook mee aan verscheidene plaatopnames.