Dorothea Erxleben

Dorothea Leporin werd geboren in 1715 als dochter van Christian Polykarp Leporin sr (1689-1747) en Anna Sophia Leprorin (1681-1757), de dochter van Albert Meinecke. Haar vader was arts in Ascherleben en later huisarts in Quedlinburg. Samen met haar jongere broer, Christian Leporin jr. (1717-1791), werd ze van jongs af aan door haar vader opgeleid in de geneeskunde, zowel theoretisch als praktisch. Vanaf haar zestiende vergezelde ze haar vader op huisbezoek van zijn patiënten en later nam ze ook deel in zijn praktijk.

Geïnspireerd door de Italiaanse wetenschapster Laura Bassi, die een universitaire hoogleraarschap had verkregen, besloot ze te strijden voor haar recht om geneeskunde te praktiseren. Ondanks haar grote medische kennis werd het haar onmogelijk gemaakt om aan een universiteit te studeren.

In 1742 publiceerde ze een verhandeling onder de titel "Gründliche Untersuchung der Ursachen, die das weibliche Geschlecht vom Studiren abhalten", waarin ze beargumenteerde waarom het vrouwelijke geslacht ook toegelaten zou moeten worden tot de universiteit. Het artikel zorgde voor enige onrust in de academische wereld, maar de universiteiten bleven voor haar gesloten. Daaropvolgend benaderde Dorothea de jonge Pruisische prins Frederik II om hulp. Deze wees de universiteit van Halle aan om haar te laten studeren. In 1754 werd ze de eerste vrouw die aan een Duitse universiteit in de geneeskunde promoveerde.

Later zette ze zich in voor het recht om vrouwen te laten studeren, naast haar werkzaamheden als huisvrouw en moeder.

In 1742 huwde Dorothea de weduwnaar geworden diaken Johan Christian Exleben (1697-1759), die uit een eerste huwelijk een zoon en vier dochters meenam. Later werden nog eens vier kinderen geboren, drie zonen (Johann Christian Polycarp (1744-1777), Christian Albert Christoph (1746-1755) en Johann Heinrich Christian (1753-1811)) en een dochter, Anna Dorothea (1750-1805).