Dode tijd

Een "echte" dode tijd ontstaat wanneer een signaal over een zekere afstand wordt getransporteerd. Door deze dode tijd verschijnt het signaal pas na een zekere transporttijd aan de uitgang. Bij elektronische of elektrische systemen zijn deze dode tijden verwaarloosbaar klein.

Een geiger-müllerteller heeft bij inval van een deeltje tijd nodig voordat het volgende deeltje kan worden geteld.

In een chromatografisch systeem is de dode tijd de tijd die een onvertraagde component (zoals het oplosmiddel) nodig heeft na injectie de detector te bereiken. De onvertraagde component vertoont geen interactie met de stationaire fase (de kolom) en zal geheel in de mobiele fase verblijven. Dit geeft een indicatie van de tijd dat het oplosmiddel er voor nodig heeft de kolom te passeren.

De dode tijd, ook wel time mortale (?) genoemd, wordt aangeduid met ${\displaystyle t_{m}}$, of ${\displaystyle t_{0}}$. Om de dode tijd te meten wordt het oplosmiddel in de kolom geïnjecteerd. Zeker moet zijn dat deze niet vertraagd wordt (geen retentie ondervindt) door de stationaire fase, en dat deze door de desbetreffende detector gedetecteerd kan worden.

Bij gaschromatografie is de dode tijd duidelijk terug te vinden in een chromatogram. Het oplosmiddel dat zich in de mobiele fase bevindt zal de eerste zijn die van de kolom af komt. Dit is duidelijk zichtbaar als de eerste piek en wordt ook wel de injectiepiek genoemd.

De dode tijd wordt gebruikt om de aangepaste retentietijd ${\displaystyle t_{r}'}$ van een component en de capaciteitsfactor ${\displaystyle k}$ te bepalen.

${\displaystyle t_{r}'=t_{r}-t_{m}}$

${\displaystyle k={\frac {t_{r}'}{t_{m}}}}$

• Dode slag
• Dood volume