Doctorandus

Een academicus (universitair afgestudeerde) mag volgens de Wet op het hoger onderwijs en wetenschappelijk onderzoek (art. 7.20[1]) in plaats van de mastertitel nog steeds de oude titulatuur gebruiken,[2] ofwel: meester (mr. ofwel LLM.), doctorandus (drs. ofwel MSc. of MA.), ingenieur (Ingenieur ofwel MSc.). Daarentegen is deze regeling niet van kracht voor mastertitels behaald in het hoger beroepsonderwijs, zoals voor de graad MEng. De graden MA, MSc en LLM mogen niet gecombineerd worden met de titels ir., mr. of drs.,[3][4] maar deze oude titels mogen wel vertaald worden naar de 'nieuwe' internationale herkenbare mastergraden en als zodanig gevoerd worden achter de naam.[3][4][5][6]

Het gebruik van de drielettercombinatie drs. als titel was aanvankelijk niet gebruikelijk en er werd vanuit diverse kringen oppositie tegen gevoerd, zoals o.a. blijkt uit een brief, naar aanleiding van een klacht (door Universiteit Leiden), van de Eerste afdeling van de onderwijsraad uit 1937:[7]

Hoezeer de uitdrukking doctorandus(a), verkort Drs(a), noch in de Hooger-Onderwijswet, noch in het Academisch Statuut voorkomt, is zij toch min of meer gebruikelijk geworden ter aanduiding van hen, die het doctoraalexamen met goed gevolg hebben afgelegd, en staan naar het doctoraat. Het woord drukt geen graad of titel uit, doch het bedoelt aan te duiden, dat hij, die het bij zijn naam voegt, hetzij door het op dien naam te laten volgen of het er aan te laten voorafgaan, het examen, dat den Overgang vormt van het candidaatschap tot het doctoraat, met gunstig gevolg heeft afgelegd.

Verder in de brief staat:

Het komt der Afdeeling dus voor, dat er geen reden bestaat om het gebruik van genoemde aanduiding, ook in officieele stukken te verbieden. Ieder voor wien deze stukken bestemd zijn kan geacht worden te weten wat zij beteekent. Daarenboven, zij drukt niet slechts positief uit, wat de persoon, die deze aanduiding aan zijn naam laat voorafgaan, heeft bereikt, maar evenzeer negatief, wat hij nog bereiken moet.

• De term doctoranda (dra.), voor vrouwen met de titel of benaming doctorandus, wordt vrijwel niet meer gebruikt. Het betekende letterlijk "zij die (nog) doctor worden moet", maar de vrouwelijke vormen van vele dergelijke woorden verdwijnen allengs uit het Nederlands.
• De bekendste doctorandus in Nederland die de titel ook werkelijk in zijn artiestennaam voerde, was waarschijnlijk drs. P. Ook was doctorandus Joop den Uyl bekend, vanwege zijn bijnaam "de doctorandus uit Buitenveldert" (de Amsterdamse wijk waar hij woonde). Hij verkreeg later in zijn leven een eredoctoraat.
• Doctorandus is in Nederland een beschermde titel.[8] Soms gebruiken mensen deze titel onterecht, zoals Charl Schwietert, die onder andere hierom zijn staatssecretariaat moest neerleggen, en Joep Haffmans, die daarvoor een valse beschikking van het ministerie van Onderwijs gebruikte. Ook Boudewijn Büch voerde, zo bleek na zijn dood in november 2002, onterecht een dubbele doctorandus-titel.