Chairil Anwar
Chairil Anwar (Medan, 26 juli 1922 - Jakarta, 28 april 1949) was een Indonesische dichter, en lid van de "1945 generatie" van schrijvers. Zijn vader, Toeloes, was de voormalige regent van Indragiri, Riau. Zijn ouders waren verhuisd vanuit Payakumbuh, West-Sumatra.
Biografie
Chairil kreeg onderwijs aan Nederlandse scholen, maar stopte op zijn 19e met zijn opleiding. Hij verhuisde na de scheiding van zijn ouders samen met zijn moeder naar Jakarta. Daar ging hij zich bezighouden met het lezen van Westerse literatuur, en liet zich hierdoor inspireren voor zijn eigen werk. Dit onderscheidde hem van de eerdere generatie van traditionele schrijvers. Tijdens de Japanse bezetting van Indonesië verspreidde hij zijn gedichten op goedkope papieren pamfletten. Pas na 1945 werden zijn werken officieel gepubliceerd.[1][2]
Volgens verschillende bronnen was het de dood van zijn grootmoeder die Chairil ertoe aanzette om gedichten te gaan schrijven. De dood was dan ook een regelmatig terugkerend thema in zijn werken. Zijn verzamelde gedichten werden gepubliceerd als Deru Campur Debu in 1949. Rond die tijd had Chairil zelf te kampen met gezondheidsproblemen vanwege zijn levensstijl. Hij werd opgenomen in het CBZ Ziekenhuis (het huidige Ciptomangunkusomo ziekenhuis), alwaar hij op 28 april 1949 stierf. Deze dag wordt nog jaarlijks gevierd in Indonesië als de dag van de literatuur.[1][2]
Bibliografie
- Deru Campur Debu [Roar Mixed with Dust] (1949)
- Kerikil Tajam Yang Terampas dan Yang Putus [Sharp Pebbles The Seized and the Severed] (1949)
- At the Mosque (1949)
- Tiga Menguak Takdir [Three Tear Open Fate] (1950)
Bronnen, noten en/of referenties
|