Sonate voor cello en piano nr. 1 (Schnittke)

Componeren voor de cello (met of zonder begeleiding) ging hem goed af. Dat zal onder meer komen doordat in zijn muzikale kennissenkring drie wereldberoemde cellisten aanwezig waren: Natalia Gutman, Mstislav Rostropovitsj en Alexander Ivasjkin.

Schnittke lag tijdens zijn leven diverse malen overhoop met de officiële instanties. Toch heeft dit werk voor cello en piano diverse compositieprijzen gewonnen, onder meer de Tsjaikovski-prijs; ook dat zal mede een gevolg zijn geweest van zijn vriendschap met diverse musici. Om Schnittke dwars te kunnen zitten werden er maar 500 exemplaren van de partituur gedrukt. Aangezien het een van de populairste werken van hem werd, waren deze in een mum van tijd verkocht. Exemplaren werden gestolen uit de bibliotheken of zo vaak gekopieerd dat ze snel niet leesbaar meer waren.

Deze cellosonate is opgedragen aan celliste Gutman. Zoals zo vaak bij Schnittke het geval is, is er een mix van stijlen (polystilisme), maar hier speelt meer een variëteit aan stemmingen; het klinkt dan weer eenzaam en verlaten (zo typisch voor de klank van de cello), dan weer vrolijk en hoopvol. De 20 minuten durende compositie telt drie delen:

1. Largo
2. Presto
3. Largo

• Een uitvoering van Heinrich Schiff. Schiff gaat het tweede deel al zwaar vermoeid in. Het Presto lijkt een ware slijtageslag te worden.