Boris Stenin

In 1957 werd Stenin gekozen in de Sovjet schaatsploeg. Na aansprekende resultaten in 1958 maakte hij zijn internationale debuut bij het EK van 1959 in Göteborg, waar hij achtste werd. In 1960 werd hij achtereenvolgens nationaal kampioen, tweede op het Europees kampioenschap, wereldkampioen (allround) en, bij zijn enige deelname aan de Winterspelen, derde op de 1500 meter in Squaw Valley. Hier werd hij als grote kanshebber gezien maar hij won 'slechts' een bronzen medaille op de 1500 meter achter landgenoot Jevgeni Grisjin en de Noor Roald Aas. Als klap op de vuurpijl kreeg Boris voor zijn prestaties dat jaar ook nog eens de Oscar Mathisen-trofee uitgereikt en daarmee opvolger van de eerste winnaar Knut Johannesen.

In de jaren die volgden bleef Stenin in de wereldtop. Het Noorse succes met nieuwe trainingsmethodes in 1963 zette hem aan tot extra harde en zware trainingen voor het nieuwe Olympische seizoen. Door overtraining werd hij echter niet gekozen in het nationale team en zodoende had hij zichzelf buitenspel gezet. Dit deed hem besluiten te stoppen met actief schaatsen en over te stappen naar het coachen.

Stenin was twee periodes schaatscoach, waaronder in de jaren zeventig van het nationale Sovjet vrouwenteam. In de jaren tussen zijn coachschappen werkte hij bij het centrale staatsinstituut voor sportontwikkeling waar hij meer kennis op deed over schaatstrainingen. Ook bekleedde hij functies bij de Internationale Schaats Unie (ISU).

Tijdens zijn tweede periode had Stenin veel succes met de Sovjetvrouwen. Zo werden drie vrouwen wereldkampioen allround, Vera Brindzej (1977), Tatjana Averina (1978) en Natalja Petroeseva (1980 en 1981), drie vrouwen olympisch kampioene, Tatjana Averina (1000m, 3000m in 1976), Galina Stepanskaja (1500m in 1976) en Natalja Petroeseva (1000m in 1980).

Na teleurstellende resultaten tijdens de Winterspelen van 1984 in Sarajevo, 'slechts' drie bronzen medailles, werd Stenin ontslagen.

Na zijn schaatscoach carrière keerde Stenin terug naar het centrale staatsinstituut voor sportontwikkeling en hij werd hoofd van de schaatsafdeling. Vanaf 1984 publiceerde Stenin vele werken over schaatsen, nam deel aan wetenschappelijk conferenties en verdiende in 1994 een doctorsgraad met zijn promotieartikel genaamd Theoretisch methodische basis voor beheersing van schaatsen gedurende vele jaren van training. Hij deed zijn onderzoekswerk over schaatsen tot aan zijn dood in 2001.

Stenin publiceerde meer dan 60 artikelen en won een aantal prijzen voor zijn onderzoekswerk. Tot aan zijn dood was hij tevens lid van de technische commissie langebaanschaatsen van de Internationale Schaats Unie.