Bewoonbare zone
De bewoonbare zone of leefbare zone (Engels: habitable zone) of het Goudlokjegebied of Goudhaartjegebied (Engels: Goldilocks zone) is het gebied binnen een planetenstelsel op een dergelijke afstand van de ster (of meervoudige ster) dat er leven mogelijk is zoals dat voorkomt op de Aarde. De belangrijkste factor hierbij is de temperatuur die dusdanig is dat water, een hoofdvoorwaarde voor leven zoals wij dat kennen, niet bevriest of verdampt (tussen 0 en 100°C).
Hierbij moet worden opgemerkt dat er misschien heel andere levensvormen bestaan, bij heel andere temperaturen.
In ons zonnestelsel vallen alleen de Aarde en Mars in de bewoonbare zone; Venus en Mercurius staan te dicht bij de Zon, de andere planeten te ver ervandaan.
Wetenschappers zoeken naar exoplaneten in andere stelsels die binnen de bewoonbare zone vallen, in de hoop buitenaards leven te vinden en de mogelijkheden om andere planeten te koloniseren af te tasten. Op 29 september 2010 is het vermoeden uitgesproken dat Gliese 581 een planeet heeft die zich binnen de bewoonbare zone bevindt, maar het bestaan van deze Gliese 581 g is nog niet zeker. Op 5 december 2011 werd de exoplaneet Kepler-22b ontdekt, die ruim binnen de bewoonbare zone valt; er wordt dan ook gespeculeerd dat deze aardachtige planeet leven zou kunnen bevatten. Op 18 april 2014 werd de exoplaneet Kepler-186f ontdekt, die ruim in de bewoonbare zone valt. Er is nog weinig bekend.
De naam Goudlokjegebied of Goudhaartjegebied verwijst naar het Engelse sprookje van Goudlokje en de Drie Beren, waarbij Goudlokje drie borden pap proeft waarvan het ene te warm is, het andere te koud, en het derde precies de goede temperatuur heeft.