Auftragstaktik
Het Duitse begrip Auftragstaktik is een samenvoeging van Auftrag en Taktik. In de Angelsaksische wereld spreekt men van Mission tactics. In de Duitse militaire literatuur spreekt men vaker van Führen mit Auftrag: geen tactiek als zodanig maar meer een methode van leidinggeven.
Situering
Auftragstaktik kent zijn oorsprong in het Pruisische leger. Auftragstaktik staat in contrast met een eerder Latijnse vorm van hiërarchische bevelvoering en het strikt respecteren van de militaire echelons. Het houdt in dat een officier vanuit een commandocentrum geen specifieke orders, maar een opdracht krijgt. Hoe hij die uitvoert, is voor een belangrijk deel aan hemzelf. Daardoor is het makkelijker te reageren op veranderende situaties op het slagveld en kan een officier blijven handelen, ook als contact met het hoofdkwartier niet langer mogelijk is. Indien officieren alleen maar orders uitvoeren, is de kans groot dat een operatie tot stilstand komt zodra de communicatie stopt. Natuurlijk is er wel sprake van enige kaders waarbinnen een officier dient te handelen.
De term Auftragstaktik komt pas sinds de oprichting van de Bundeswehr na de Tweede Wereldoorlog officieel voor in de militaire richtlijnen.
Voorbeelden van deze Taktik
De innovatieve Duitse generaal Heinz Guderian paste de Auftragstaktik toe tijdens de Slag om Frankrijk (of van Duitse zijde Fall Gelb en Fall Rot) in mei/juni 1940. Deze handelwijze droeg in belangrijke mate bij tot het welslagen van de operatie: in zes weken tijd werd de operatie met een Duits succes afgerond.
Ook tijdens de slag rond het Fort Eben-Emael zorgde de Auftragstaktik mede voor het vlugge succes. De leidinggevende officier van de Fallschirmjäger, luitenant Rudolf Witzig, landde door het breken van de trekkabel van zijn zweefvliegtuig niet tijdig op het plateau van het Fort Eben-Emael. Sergeant-majoor Wenzel, de tweede in bevel, nam direct zijn plaats in.
Bibliografie
- René Vliegen, Fort Eben-Emael, vijfde verbeterde druk, 1990.