Ary Verhaar

Zijn eerste muzieklessen kreeg Verhaar van zijn vader, die orgel en tuba speelde. Echter, pas nadat Verhaar zijn diploma's had gehaald voor onderwijzer, kalligrafie en tekenen (MO), in 1929, ging hij zich serieus met muziek bezighouden. De bekroning met zijn eerste compositie, het oratorium Ichnaton's Zonnehymne, laat het einde van zijn leertijd zien.

Verhaar trad op als pianist in Den Haag, Amsterdam en voor verschillende omroepverenigingen. In de jaren 1961-1964 werkte hij als muziekmedewerker van het Haagsch Dagblad (in 1964 opgegaan in Het Parool). Hij was ook privédocent voor piano en theoretische vakken. Onder anderen Daniël Wayenberg behoort tot zijn oud-leerlingen.

Verhaar publiceerde biografieën over Claude Debussy, Maurice Ravel en Béla Bartók bij uitgeverij A.C. Kruseman, 1950.

Verhaars composities laten zien dat hij gevoel heeft voor traditie, wat in zijn eerste werk Ichnaton's Zonnehymne al te horen was. Zijn werk sloot wel meer aan bij jongere componisten dan bij zijn tijdgenoten. Noemenswaardig is het werk Spiegel van het menschelijk bedrijf, dat gebaseerd is op teksten van de 17de-eeuwse dichter Jan Luyken. Verhaar schreef ook muziek ten behoeve van het muziekonderwijs.

Verhaar werd twee maal de Visser Neerlandia-prijs toegekend: in 1959 voor 3 Sonaten opus B voor piano, en in 1962 voor zijn strijkkwartet. In 1960 kreeg hij de eerste en een tweede prijs voor Cliqueton-cliquetis voor alt en strijktrio alsmede Muziek voor clavichord, bij de prijsvraag van de Koninklijke Nederlandse Toonkunstenaars Vereniging. In hetzelfde jaar ontving hij voor de Mars voor harmonieorkest een prijs van de Nederlandse Reeders Vereniging en kreeg hij ook een prijs voor het werk Archangeli voor orgel, geschreven naar aanleiding van de restauratie van de Grote Kerk in Den Haag.

• Pagina Verhaar op de website van Donemus