Arie van Soest

Van Soest werkte in een groentewinkel in Amsterdam. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak ging hij meteen in het verzet. Hij kwam bij de Arbeiders Jeugd Centrale en begon met het rondbrengen van de Gestencilde Nieuwsbrief van Pieter 't Hoen, een verzetskrant geschreven door Frans Goedhart. Het eerste nummer verscheen op 25 juli 1940. Na 27 nummers werd het krantje op 10 februari 1941 voortgezet onder de naam Het Parool. In 1941 werden enkele leden van de Paroolgroep verraden, en Van Soest dook onder. Na zes weken werd hij opgepakt en naar Kamp Amersfoort gebracht in afwachting van zijn proces.

Op 14 december 1942 verscheen hij met de groep voor de rechter: zeventien van hen werden ter dood veroordeeld, zes jongeren werden naar een concentratiekamp gestuurd. Van Soest ging naar Natzweiler, waar hij bij de bouw van vliegtuigen moest helpen. Daarna moest hij naar Dachau, waar hij op 6 september 1944 aankwam. Op 29 april 1945 werden de kampbewoners door de Amerikanen bevrijd.

Na de oorlog ging hij weer naar Het Parool. Hij werkte in de garage en was vaak de chauffeur van redacteur Frans Goedhart. Van Soest trouwde met Helena Petrovna (Petra) Remmers, van wie hij scheidde, en hetrouwde met Tinie Kemper. Met zijn tweede echtgenote emigreerde hij in 1953 naar Australië.[1] Ze konden niet aarden, na enkele jaren ging zij terug, en in 1958 kwam Van Soest weer naar Nederland.

Op 8 september 1968 maakte Van Soest de onthulling mee van het monument in Dachau. De plechtigheid werd verstoord door een groep studenten, die protesteerden tegen de aanwezigheid van NAVO-militairen.[2]

In 1987 overleed zijn echtgenote. Hij hertrouwde met Gerardina Pauline 'Gerda' Bogaards (1932-2011).[3] De laatste jaren woonde hij in Zoetermeer. Ieder jaar op 4 mei woonde hij de nationale herdenking op de Dam bij. In 2009 mocht hij daar een krans leggen, maar hij overleed een dag ervoor.

Het Amsterdamse stadsdeel Geuzenveld-Slotermeer riep in 2009 een waarderingsprijs in het leven, de Arie van Soest-Heldenprijs.