Arbeidsongeschiktheid

Onder arbeidsongeschiktheid wordt verstaan het niet in staat worden geacht arbeid te verrichten met een erkende economische meerwaarde. Dat men geheel of gedeeltelijk arbeidsongeschikt is, kan een lichamelijke of psychische oorzaak hebben.

De beoordeling of men arbeidsongeschikt is, is onderhevig aan veranderende normen en waarden. Een werkgever zal iemand "arbeidsongeschikt" beschouwen wanneer iemand meer kost dan hij oplevert ongeacht de kwaliteiten van de persoon. Een overheid zal daarentegen iemand juist niet arbeidsongeschikt willen verklaren wanneer iemand daardoor meer kost. Omdat de maatschappelijke meerwaarde ondergeschikt is aan de economische meerwaarde, of noem het bijdrage, vindt de beoordeling veelal plaats op grond van economische motieven.

Mensen met een handicap of "beperking" kunnen aangepast werk krijgen of worden omgeschoold tot het verrichten van werkzaamheden waar ze minder beperkingen ondervinden van hun handicap. Meerdere overheden kennen stimulerende maatregelen voor werknemers en werkgevers om mensen met een verminderde arbeidsgeschiktheid toch terug te brengen in het arbeidsproces.

In Nederland kunnen arbeidsongeschikte werknemers een beroep doen op de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (WIA) voor een arbeidsongeschiktheidsuitkering. Binnen de WIA spreekt men over arbeidsgeschiktheid in plaats van arbeidsongeschiktheid. Zelfstandige ondernemers kunnen ervoor kiezen een arbeidsongeschiktheidsverzekering af te sluiten.