Annemie Wolff

Helmuth Wolff, een jood, werkte als architect in München. Zijn vrouw Annemie volgde een opleiding als fotograaf. In 1933 vluchtten Annemie en Helmuth Wolff voor de nazi's uit Duitsland naar Amsterdam. Ze richtten een fotostudio op en slaagden erin opdrachten te verwerven. Bekend werden hun dynamische en spectaculaire foto's van de Amsterdamse haven en van Schiphol.

In 1937 stonden ze aan de wieg van het tijdschrift Kleinbeeldfotografie, dat in korte tijd een grote bekendheid wist te bereiken. Helmuth schreef ook een boek over kleurenfotografie. In 1939 organiseerden Annemie en Helmuth een tentoonstelling in Arti met kleinbeeldfoto's die door abonnees van hun tijdschrift waren ingestuurd.

Toen in mei 1940 het Duitse leger Nederland binnenviel, deden Annemie en Helmuth Wolff een gezamenlijke zelfmoordpoging. Daarbij kwam Helmuth om het leven, en Annemie niet. Annemie ging verder met fotograferen, en werd actief in het verzet.[1]

Tussen januari en oktober 1943 maakte Annemie Wolff in haar studio aan huis op de Noorder Amstellaan (nu: Churchill-laan) een groot aantal portretfoto's. Een deel van de gefotografeerde personen – veelal afkomstig uit Amsterdam-Zuid – droeg een Jodenster.[2]

Van 27 maart tot 15 oktober 2017 vond in het Nationaal Holocaust Museum in Amsterdam een overzichtstentoonstelling plaats over leven en werk van Annemie en Helmuth Wolff.[3] Bij de opening van de tentoonstelling werden ook twee boeken gepresenteerd.[4] Onder de aanwezigen waren mensen die door Annemie Wolff in 1943 gefotografeerd waren.