Amerikaanse presidentsverkiezingen 1992

De conservatieve journalist Pat Buchanan was de belangrijkste tegenstander van Bush bij de Republikeinse voorverkiezingen. Bij de voorverkiezingen in New Hampshire wist hij 38 procent van de stemmen te krijgen, maar daarna wist hij geen serieuze oppositie meer te bieden tegen de president. In totaal kreeg Bush 9,2 miljoen stemmen, 73 procent van het totaal. Buchanan haalde 23 procent van alle stemmen, in totaal 2,9 miljoen. Ook Ku Klux Klan-leider David Duke haalde 0,1 miljoen stemmen. De partijleiding probeerde te voorkomen dat hij meedeed, maar slaagde daar niet in.

Op de Republikeinse conventie in Houston schaarden 2166 van de 2185 delegatieleden zich achter Bush. Vicepresident Dan Quayle werd zonder moeite herkozen als kandidaat voor het vicepresidentschap.

Na de voor Amerika succesvol verlopen Golfoorlog steunde 89 procent van de kiezers het beleid van president Bush. De kans dat hij herkozen werd leek daardoor dus zeer groot. Verschillende bekende Democratische kandidaten, zoals Mario Cuomo, besloten zich daarom niet verkiesbaar te stellen. Senator Al Gore stelde zich niet verkiesbaar omdat zijn zoon te kampen had met de naweeën van een ongeluk. Senator Tom Harkin, oud-senator Paul Tsongas, Jerry Brown, een voormalig gouverneur van Californië, senator Bob Kerrey, Douglas Wilder, gouverneur in Virginia, en Bill Clinton, gouverneur in Arkansas, stelden zich wel verkiesbaar.

De eerste voorverkiezingen werden door verschillende kandidaten gewonnen, zonder dat er een duidelijke favoriet of koploper was. Bill Clinton werd tweede bij de voorverkiezingen in New Hampshire, net op het moment dat het erop leek dat hij zijn campagne moest opgeven. Daar dankte hij de naam The Comeback Kid aan. Tot Super Tuesday op 10 maart hadden alleen Tom Harkin en Bob Kerrey de strijd opgegeven. Die dag won Bill Clinton in bijna alle staten. Dat maakte hem koploper. In reactie daarop gaf ook Tsongas de strijd op. Jerry Brown won verrassend de voorverkiezingen in Connecticut, Vermont en Alaska en had de leiding in de peilingen in de staten New York en Wisconsin. Hij maakte toen een fout door te zeggen dat hij de mogelijkheid overwoog om dominee Jesse Jackson te kiezen als zijn kandidaat voor het vicepresidentschap. Jackson had in het verleden verschillende antisemitische opmerkingen gemaakt. Dit viel slecht bij de joodse gemeenschap in New York en Clinton won de voorverkiezingen glansrijk. Vervolgens werd Brown ook verslagen door Clinton in zijn thuisstaat Californië. Op de Democratische conventie in New York werd Clinton vervolgens gekozen tot de Democratische kandidaat voor het presidentschap. Hij wees Al Gore aan als running mate voor het vicepresidentschap. Dit was een verrassende keuze omdat Gore, evenals Clinton, ook uit het zuiden afkomstig was. Meestal wordt er gekozen voor een kandidaat uit het noorden van de Verenigde Staten en één uit het zuiden. Tegelijkertijd droeg Gore wel bij aan een sterk groen en gezinsprofiel voor de Democratische campagne.

De zorgen rondom de hoge federale schuld zorgde voor een klimaat waarin Ross Perot, een Texaanse miljardair en onafhankelijk kandidaat, kon opkomen. Hij ageerde ook tegen het North American Free Trade Agreement (NAFTA). In juni 1992 stond hij zelfs op 39 procent in de peilingen, tegenover 31 procent voor Bush en 25 procent voor Clinton. Hij stapte echter in juli uit de race. Hij claimde dat dit was vanwege pogingen van de Republikeinen om het huwelijk van zijn dochter te verstoren. Toen hij na een paar weken toch weer aankondigde mee te doen stond Perot op een achterstand die hij uiteindelijk niet meer goed maakte.

• 
  Al Gore
  Democratische Partij
• 
  Dan Quayle
  Republikeinse Partij
• 
  James Stockdale
  Onafhankelijk