Alberto Ruiz-Gallardón Jiménez

In 1995 wint hij ruimschoots de regionale verkiezingen in Madrid. De Partido Popular (opvolger van de Alianza Popular) behaalt bij deze verkiezingen een absolute meerderheid in de regio en Ruiz-Gallardón wordt regionaal president. Zijn bestuur kenmerkt zich door dialoog met vakbonden en werkgevers, zo wordt er onder andere een 35-urige werkweek in de regionale overheid bereikt. Bovendien begeleidt hij de overdracht van verantwoordelijkheden over gezondheidszorg en onderwijs vanuit de centrale regering.

In 2003 vraagt premier Aznar hem zich kandidaat te stellen voor het burgemeesterschap van Madrid, in samenwerking met diens vrouw, Ana Botella, die tweede op de kieslijst komt te staan. Hij wint de verkiezing van onder anderen de socialistische Trinidad Jiménez, zijn nicht. In 2007 wordt hij herkozen.

Als burgemeester onderneemt hij het Project Madrid Calle 30, een grote verbouwing van de Madrileense ringweg M-30. Het belangrijkste element van dit project is het aanleggen van een tunnel onder de rivier de Manzanares en het zuidelijke gedeelte van de ringweg, om op de weg parken en andere groene ruimtes aan te kunnen leggen. Het project komt in opspraak omdat het tribunaal van Madrid oordeelt dat het in strijd is met wetgeving rondom volksgezondheid, milieu en historisch en cultureel erfgoed. Ook stromen gedeeltes van de weg onder bij zware regenval. Tijdens zijn tweede termijn wordt de stad kandidaat gesteld voor de Olympische Spelen van 2016, wat verloren wordt van Rio de Janeiro. Eerder waren ook de spelen van 2012 niet binnengehaald. De gemeente Madrid komt zwaar in de schulden door de verschillende projecten en is aan het einde van Ruiz-Gallardóns tweede termijn de Spaanse gemeente met de hoogste schuldenlast.

Andere projecten die tijdens zijn termijnen worden uitgevoerd zijn het uitrollen van de ‘‘ley de la Capitalidad’’ waarbij de gemeente meer bevoegdheden krijgt, en het oprichten van een speciale verkeerspolitie in de stad.

Ondanks de grote schuld die hij achterlaat in de gemeentekas, is hij een van de populairste politici van Spanje, ook al wordt hij in eigen gelederen bekritiseerd omdat hij te progressief zou zijn. Vooral als hij in 2006 er toe over gaat als burgemeester homohuwelijken af te sluiten komt hem op veel kritiek te staan. Ook zijn er tijdens zijn burgemeesterschap de nodige wrijvingen met presidente van de regio Madrid en partijgenoot Esperanza Aguirre, die de harde lijn van de partij aanhangt.

Als de Partido Popular de parlementsverkiezingen van 2011 wint, benoemt de nieuw verkozen premier Mariano Rajoy hem tot minister van justitie. Op 21 december aanvaardt hij de post, en op 22 december legt hij het burgemeesterschap van Madrid neer. Ana Botella zou hem in die laatste post opvullen. Nadat duidelijk werd dat zijn conservatieve wetsvoorstel om het recht op abortus zeer te beperken - een verkiezingsbelofte van de Partido Popular uit 2011 - en terug te keren naar de situatie van voor 1985 geen meerderheid zou krijgen, is hij op 23 september 2014 afgetreden. Na dertig jaar activiteit wil hij zich volledig uit de politiek terugtrekken.[1]