Ad Gerritsen

Als schilder wordt Ad Gerritsen gezien als autodidact. Toch kreeg hij al vroeg erkenning voor zijn werk.

Hij werkte uitsluitend figuratief. Zijn belangrijkste thema's waren het menselijk gezicht, vrouwen, jeugd (onschuld) en misdadigers. Hij werkte in een atelier in Heveadorp[1] en was enkele decennia als docent verbonden aan de AKI in Enschede. Hij was in de jaren zeventig ook werkzaam als creatief therapeut in de psychiatrie en in de gevangenis.

De beeldtaal van Gerritsen wordt omschreven als: "compromisloos, stuurs en overtuigend eigengereid, maar daarenboven zeer verontrustend".[2]

In de overlijdensberichten wordt vermeld dat Museum Arnhem in 2015 met een solotentoonstelling aandacht besteedt aan zijn werk.[3] Het museum heeft ruim honderd werken van Gerritsen in haar collectie waaronder veel zeefdrukken en linosnedes en ook twaalf schilderijen. In 2000 won hij de Gelderland Grafiek Prijs en in 2011 de Jeanne Oosting Prijs.

Gedurende zijn carrière heeft Ad Gerritsen vele paden bewandeld, vele thema’s uitvoerig behandeld en net zoveel thema’s weer ontkracht door het tegengestelde te beweren. In zijn vroege oeuvre speelt de oorsprong van de mens een rol, zelfportretten, het clichébeeld van ons bestaan en onze herkomst, evenals de fysieke in- en uitgangen van ons lichaam. Later richt hij zich ook op groeperingen, geesteszieken en eenzame figuren die hij voorziet van bijzondere kleuren en gezichtsuitdrukkingen. Alles kan echter worden teruggevoerd op de mateloze interesse van de kunstenaar voor alles wat met representatie, interpretatie en vooroordeel van de mens te maken heeft. Gerritsen schuwde daarbij in het geheel het woord ‘cliché’ niet. Je zou kunnen zeggen dat Ad Gerritsen zijn onderwerpen vanuit werkelijk ieder denkbare hoek belicht, vanuit zowel de positieve, vriendelijke kant maar net zo goed vanuit kwaadaardig en historisch perspectief. Het oeuvre van Ad Gerritsen mag in algemene zin beschouwd worden als schilderkunstig commentaar op hoe wij mensen elkaar beoordelen.

Misschien wel het belangrijkste, steeds terugkerend motief door alle thema’s heen is de kwetsbaarheid van de enkeling. De figuren in de schilderijen lijken ieder voor zich te bestaan, ook al zijn ze omgeven door anderen. Ze lijken de steun van de groep nodig te hebben om zichzelf te legitimeren.

Gerritsen haalde zijn inspiratie uit de dagelijkse overvloed aan massamedia en uit diverse literatuur. Hij zocht steeds naar de essentie van een afbeelding, en dit is ook terug te zien in de rauwe manier van schilderen. Rechtstreeks, zonder omhaal, en meestal zijn de figuren gevangen in een moment van hevige emotie. De kunstenaar verklaarde dat hij ook graag plezier wilde beleven aan het schilderen, en dat dat soms gewoon de enige reden was om een blote dame in een werk te brengen. Wanneer de kunstenaar worstelde met een groot schilderij, sneed hij wat hoogdrukken, of werkte aan een kleiner schilderij dat hem meer lucht gaf omdat hij daar bijvoorbeeld een woeste gezichtsuitdrukking kwijt kon. Op deze manier heeft hij veel werken gemaakt. De context van deze verzameling ‘zijwerken’ had de kunstenaar nodig om tot zijn schilderijen te komen.

• Dordrechts Museum (2001)
• Museum Arnhem (1999, 2003, 2015)

• 2011 Jeanne Oosting Prijs
• 2000 Gelderland Grafiek Prijs