Accreditatie

Met accreditatie wordt in het algemeen een procedure bedoeld waarbij een derde partij een geschreven garantie geeft dat een product, proces, dienst of persoon beantwoordt aan specifieke vereisten. De term 'accreditatie' is op zichzelf echter niet beschermd en kan vrijelijk door iedere persoon of instantie worden gebruikt.

Betekenissen

De term wordt onder meer gebruikt voor:

  • onderwijsaccreditatie:
    het erkennen van de deugdelijkheid van een opleiding.[1]
  • ziekenhuisaccreditatie:
    De accreditatie van ziekenhuizen, bijvoorbeeld door het Nederlands Instituut voor Accreditatie in de Zorg
  • keurmerken:
    formele erkenning van de competentie van een laboratorium (kalibratie-, test-, beproevings- en medische laboratoria), een inspectie-instelling of een certificatie-instelling. De structuur van accreditatie is beschreven in de internationale norm ISO/IEC 17000; de eisen voor accreditatie liggen eveneens vast in internationale normen (ISO/IEC 17025, ISO/IEC 17020, ISO/IEC 17021, ISO/IEC 17024, ISO/IEC 17065, ISO 15189).
  • diplomatie:
    ambassadeurs en consuls worden bij een nieuwe aanstelling "geaccrediteerd" door het land waar ze gestationeerd worden. Hun geloofsbrieven moeten dus aanvaard worden.
  • handelsrecht:
    de authenticiteit van een volmacht erkennen.
  • journalistiek:
    bij grote evenementen (conferenties, Olympische Spelen e.d.) worden alleen "geaccrediteerde journalisten", dus waarvan de betrouwbaarheid is geverifieerd, toegelaten.

Zie ook
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.