7,5 cm Pak 40

De ontwikkeling van het Pak 40 begon in 1939 door het bedrijf Rheinmetall, nu nog steeds een wapenproducent. Aanvankelijk had het plan om een kanon met een kaliber van 7,5 cm te produceren geen prioriteit. Dit veranderde toen het Duitse leger tijdens de inval in de Sovjet-Unie veel verzet ondervond van onverwacht sterke tanks als de T-34 en de KV-1. Reeds beschikbare antitankkanonnen als het Pak 38 en het Pak 39 konden niet genoeg schade toebrengen aan de sterk gepantserde Sovjettanks.

De eerste prototypen van het Pak 40 werden geproduceerd in november 1941. De uiteindelijke modellen werden in begin 1942 in productie genomen en de fabricage liep verder tot aan het einde van de oorlog.

Het Pak 40 werd voor het grootste deel gebruikt door de Wehrmacht. Het was met een doorslagvermogen van 97 mm pantserstaal op 1000 meter afstand[1] een effectief wapen, maar door materieeltekorten waren er meestal maar negen van beschikbaar per infanteriedivisie, toegevoegd aan het antitankbataljon daarvan. Ook leverde Duitsland grote aantallen aan hun bondgenoten. Toch werden ook enkele achtergelaten kanonnen overgenomen door bijvoorbeeld het Rode Leger. Na het einde van de oorlog werd er nog Pak 40 geschut in gebruik genomen door Europese landen als Bulgarije, Finland, Hongarije en Noorwegen.

Er zijn in totaal ongeveer 23.500 Pak 40's geproduceerd als antitankkanon en meer dan 6.000 werden er gemaakt om tankjagers te bewapenen. Het produceren van één stuk 75 mm Pak 40 kostte ongeveer 12.000 rijksmark.

Er zijn enkele Pak 40's in Nederland en België overgebleven in musea of op openbare plaatsen.

Zie de categorie PaK 40 van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.