In Turkse talen wordt de term vocaalharmonie gebruikt voor die gevallen waarin een stamwoord affixen (voor- en achtervoegsels) selecteert waarin de klinkers met die van het stamwoord harmoniëren. Zo krijgen in het Turks zelfstandige naamwoorden met in de laatste lettergreep een voorklinker de meervoudsuitgang -ler (met een voorklinker), die met een achterklinker de uitgang -lar (met een achterklinker).
- Voorbeeld: evler (huizen) naast kitaplar (boeken))
| Klinker | klein | groot |
|---|---|---|
| a | a | ı |
| ı | a | ı |
| o | a | u |
| u | a | u |
| e | e | i |
| i | e | i |
| ö | e | ü |
| ü | e | ü |
Vele uitgangen (suffixen) passen hun klinker aan de voorafgaande lettergreep aan. Er wordt een onderscheid gemaakt tussen kleine en grote vocaalharmonie. Er zijn achterklinkers (doffe klinkers: a ı o u) en voorklinkers (heldere: e i ö ü).
Bij de kleine vocaalharmonie volgt na
achterklinkers een a,
voorklinkers een e.
Bij de grote vocaalharmonie volgt op
a of ı een ı,
o of u een u,
e of i een i,
ö of ü een ü.
zie ook: Vocaalharmonie in wikipedia.