Met Franse literatuur uit de 18e eeuw bedoelt men doorgaans literatuur die is geschreven tussen 1715 - het jaar van de dood van koning Lodewijk XIV van Frankrijk - en 1798 - het jaar van de staatsgreep van Bonaparte die het Consulaat aan de macht bracht, de Franse Revolutie beëindigde, en het moderne tijdperk van de Franse geschiedenis inluidde. In deze eeuw van enorme economische, sociale, intellectuele en politieke transformaties ontstonden twee belangrijke en sterk van elkaar verschillende stromingen: die van de Verlichting van de philosophes, en die van de Romantiek. De eerste werd gekenmerkt door geloof in de rede en vooruitgang, de tweede benadrukte het belang van emotie in het leven en de kunst.

De schrijvers van het 18e-eeuwse Frankrijk ware kritisch, sceptisch en innovatief, en hun ideeën over vrijheid, tolerantie, humanitarisme, gelijkheid en vooruitgang werden ook de idealen van de moderne westerse democratie. Die nieuwe ideeën vindt men met name terug bij Montesquieu (Lettres persanes uit 1721), Voltaire (filosofische romans als Zadig uit 1747 of Candide uit 1759), Diderot en Rousseau. Deze laatste schreef ook romans, net als Prévost, Bernardin de Saint-Pierre, Laclos of Sade. In het Franse theater uit deze periode lieten vooral Marivaux en Beaumarchais zich gelden.