De zeventiende eeuw is voor de Franse taal en literatuur een belangrijke eeuw. Het classicisme was ontstaan als reactie op de barokke literatuur en voerde, onder het bewind van Lodewijk XIV, de boventoon in de tweede helft van deze eeuw. Het aan strenge regels gebonden classicistische theater leverde hoogtepunten op met de komedies van Molière en de tragedies van Corneille en Racine, en François de Malherbes poëzie oefende een grote invloed uit op de Franse literatuur. Daarnaast werden echter ook meesterwerken in andere genres geproduceerd, zoals de fabels van Jean de La Fontaine. In deze periode verschenen eveneens romans in verschillende genres: de verfijnde romans précieux van Madeleine de Scudéry, komische vertellingen (l’histoire comique) van Cyrano de Bergerac en anderen. Ook verschenen de eerste psychologische romans, zoals La Princesse de Clèves uit 1678 van Madame de La Fayette. In deze periode werd er naast classicistische nog steeds barokke poëzie gepubliceerd.

De twee dominante, elkaar bestrijdende literaire stromingen van de 17e eeuw waren de barok en het classicisme, hoewel deze twee benaderingen ook in het werk van dezelfde auteur konden voorkomen. Het is dus wat te eenvoudig om te stellen dat de literaire scheppingen van de eerste helft van de eeuw barok waren en die van de tweede helft classicistisch.